Horror XXI wieku: Dziwna fantastyka na przełomie tysiącleci

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 12 głosach.

Oryginalny tytuł:

21st-Century Horror: Weird Fiction at the Turn of the Millennium

Zawartość książki:

Literatura grozy i zjawisk nadprzyrodzonych przeżywała renesans w ciągu ostatnich kilku dekad, a wraz z nadejściem nowego tysiąclecia zróżnicowana kadra pisarzy poszerzyła granice weird fiction i wzbogaciła ją o swoją przenikliwą wizję. Niniejsza książka jest pierwszą, która przedstawia szeroką analizę fantastyki grozy pisanej przez pisarzy po czterdziestce i pięćdziesiątce.

S. T. Joshi, jeden z czołowych autorytetów w dziedzinie weird fiction, dzieli swoją książkę na trzy kategorie, opierając się na swojej ocenie różnych zasług omawianych autorów.

Wśród "Elity" znajdują się tacy pisarze jak Michael Aronovitz, mistrz metafikcyjnych narracji, które intensywnie traktują emocjonalne traumy swoich bohaterów; Adam Nevill, autor rozbudowanych powieści, które wykorzystują klasyczne dzieła M.R. Jamesa, Arthura Machena i innych jako odskocznię; oraz Jonathan Thomas, który znalazł w twórczości H.P.

Lovecrafta kamień milowy dla swojego cynicznego spojrzenia na ludzkie słabości. Wśród "godnych" są ponuro pesymistyczna pisarka Nicole Cushing; Reggie Oliver, który ożywił opowieść o duchach; i Clint Smith, którego opowiadania wyróżniają się liryczną prozą. Co kontrowersyjne, Joshi ustanowił kategorię "Pretendentów" - autorów, których twórczość, jego zdaniem, nie jest współmierna do ich reputacji.

Znajdziemy tu Lairda Barrona, którego wybitne wczesne pisarstwo jest teraz zmącone przeciętnością i precjozami; Joe Hilla, autora rozdętych potboilerów aż nazbyt przypominających pozbawioną wyobraźni twórczość jego ojca, Stephena Kinga; Briana Keene'a, prototypowego pisarza hacków; i Jeffa VanderMeera, autora trylogii, której zagmatwane przesłanki i męcząca długość wystawiają na próbę cierpliwość najbardziej pobłażliwego czytelnika. Cokolwiek można sądzić o poglądach Joshiego, jego pisarstwo pozostaje żywe, prowokujące i z pewnością zachęca do dyskusji.