Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka stanowi czytelne wprowadzenie do literatury chińskiej, ale nie angażuje ani nie dostarcza głębokich spostrzeżeń. Chociaż nie jest to najciekawsza dostępna praca, służy jako przyzwoity punkt wyjścia dla osób niezaznajomionych z tematem.
Zalety:⬤ Czytelna
⬤ mniej błędów i pomyłek w porównaniu do innych anglojęzycznych prac na temat literatury chińskiej
⬤ odpowiednia dla początkujących
⬤ może być używana jako podręcznik do nauczania.
Wady:⬤ Mało interesująca
⬤ brakuje dogłębnego zrozumienia
⬤ styl jest nieatrakcyjny
⬤ w dużej mierze prozaiczna treść.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
A History of Chinese Literature
Zawartość książki:
Herbert Allen Giles (8 grudnia 1845 - 13 lutego 1935) był brytyjskim dyplomatą i sinologiem, który przez 35 lat był profesorem języka chińskiego na Uniwersytecie w Cambridge. Giles kształcił się w Charterhouse School, zanim został brytyjskim dyplomatą w Chinach. Zmodyfikował mandaryński system romanizacji języka chińskiego opracowany przez Thomasa Wade'a, w wyniku czego powstał powszechnie znany chiński system romanizacji Wade-Giles. Wśród jego licznych prac znalazły się tłumaczenia Analektów Konfucjusza, Lao Tzu (Tao Te Ching), Chuang Tzu, a w 1892 r. szeroko opublikowany słownik chińsko-angielski.
Herbert A. Giles był czwartym synem Johna Allena Gilesa (1808-1884), anglikańskiego duchownego. Po studiach w Charterhouse, Herbert został brytyjskim dyplomatą w Chinach Qing, służąc w latach 1867-1892. Spędził również kilka lat (1885-1888) w forcie Santo Domingo w Tamsui na północy Tajwanu. Był ojcem Bertrama, Valentine'a, Lancelota, Edith, Mable i Lionela Gilesów. W 1897 roku Herbert Giles został dopiero drugim profesorem języka chińskiego mianowanym na Uniwersytecie w Cambridge, po Thomasie Wade. W czasie jego nominacji w Cambridge nie było innych sinologów. Giles mógł zatem spędzać większość czasu wśród starożytnych chińskich tekstów przekazanych wcześniej przez Wade'a, publikując to, co zdecydował się przetłumaczyć ze swojej eklektycznej lektury literatury chińskiej.
Jego późniejsze prace obejmują historię chińskiej sztuki obrazkowej z 1905 r. oraz wykłady Hibberta z 1914 r. na temat konfucjanizmu, które zostały opublikowane w 1915 r. przez Williams and Norgate. Trzecią edycję Strange Stories from a Chinese Studio (1916) zadedykował swoim siedmiu wnukom, ale pod koniec życia był w dobrych stosunkach tylko z jednym z żyjących dzieci. Był zagorzałym agnostykiem, a także entuzjastycznym wolnomularzem. Nigdy nie został członkiem jednego z kolegiów Uniwersytetu Cambridge, mimo że przez 35 lat był profesorem uniwersyteckim. Ostatecznie przeszedł na emeryturę w 1932 roku i zmarł w wieku 89 lat (wikipedia.org).
