Hikikomori: Dorastanie bez końca

Opinie czytelników

Książka na temat hikikomori autorstwa dr Saito jest chwalona za wnikliwy przegląd i przystępny styl pisania. Służy jako pomocny przewodnik dla rodzin borykających się z wycofaniem społecznym, choć ma pewne ograniczenia w zakresie głębi i stylu narracji.

Napisana przez wiodącego eksperta, łatwa do zrozumienia, doskonała dla rodzin dotkniętych hikikomori, wnikliwa na temat mało znanej kwestii na Zachodzie, dobrze przetłumaczona, zapewnia dobry przegląd i sugeruje opcje leczenia.

Niezręczne tłumaczenie, brak osobistych historii lub studiów przypadku, nie analizuje dogłębnie przyczyn hikikomori i może sprawić, że czytelnicy będą szukać szerszego kontekstu.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Hikikomori: Adolescence Without End

Zawartość książki:

Jest to pierwsze angielskie tłumaczenie kontrowersyjnego japońskiego bestsellera, który uświadomił opinii publicznej problem społeczny hikikomori, czyli „wycofania” - zjawisko szacowane przez autora na aż milion japońskich nastolatków i młodych dorosłych, którzy wycofali się ze społeczeństwa, wycofując się do swoich pokoi na miesiące lub lata i zrywając prawie wszystkie więzi ze światem zewnętrznym. Praca Saitō Tamaki z zakresu psychologii popularnej sprowokowała krajową debatę na temat przyczyn i zakresu tego stanu.

Odkąd Hikikomori zostało opublikowane w Japonii w 1998 roku, problem wycofania społecznego jest coraz częściej uznawany za międzynarodowy, a to tłumaczenie obiecuje zwrócić bardzo potrzebną uwagę na tę kwestię w świecie anglojęzycznym. Jak donosi New York Times, "w miarę starzenia się hikikomori, szanse na jego ponowne wejście do świata maleją. Niektórzy eksperci przewidują, że większość hikikomori, którzy są wycofani na rok lub dłużej, może nigdy w pełni nie wyzdrowieć. Oznacza to, że nawet jeśli wyjdą ze swoich pokojów, albo nie dostaną pracy na pełny etat, albo nie będą zaangażowani w długoterminowy związek. Niektórzy nigdy nie opuszczą domu. W wielu przypadkach ich rodzice zbliżają się do emerytury, a gdy umrą, los zamkniętych - których umiejętności społeczne i zawodowe, jeśli kiedykolwiek istniały, zanikną - jest kwestią otwartą ".

Opierając się na własnym doświadczeniu klinicznym z pacjentami hikikomori, Saitō tworzy roboczą definicję wycofania społecznego i wyjaśnia jego rozwój. Argumentuje, że osoby cierpiące na hikikomori przejawiają specyficzną, wzajemnie powiązaną serię objawów, które nie pasują do żadnego pojedynczego, łatwego do zidentyfikowania stanu psychicznego, takiego jak depresja.

Odrzucając tendencję do moralizowania lub patologizowania, Saitō z wyczuciem opisuje, w jaki sposób rodziny i opiekunowie mogą wspierać osoby wycofujące się i pomagać im w podejmowaniu kroków w kierunku powrotu do zdrowia. Jednocześnie, jego perspektywa wywołała spór o wkład cech kulturowych - w tym struktury rodziny, systemu edukacji i relacji między płciami - w problem wycofania społecznego w Japonii i za granicą.