Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
Heinrich Wilhelm Ernst: Virtuoso Violinist
Zawartość książki:
W latach 1840-57 Heinrich Ernst był jednym z najbardziej znanych i znaczących muzyków europejskich, występując na scenie, często wielokrotnie, z Berliozem, Mendelssohnem, Chopinem, Lisztem, Wagnerem, Alkanem, Clarą Schumann i Joachimem. O jego znaczeniu świadczy fakt, że w 1863 roku Brahms dał w Wiedniu dwa publiczne występy z muzyką swoją i Ernsta, aby zebrać pieniądze dla śmiertelnie chorego skrzypka.
Berlioz opisał Ernsta jako „jednego z artystów, których kocham najbardziej i z których talentem sympatyzuję najbardziej”, podczas gdy Joachim nie miał wątpliwości, że Ernst był „największym skrzypkiem, jakiego kiedykolwiek słyszałem; górował nad innymi”. Wielu uważało, że przewyższył ekspresyjne i techniczne osiągnięcia Paganiniego, ale Ernst, w przeciwieństwie do swojego wielkiego poprzednika, był także niestrudzonym mistrzem publicznej muzyki kameralnej i zrobił więcej niż jakikolwiek inny skrzypek z początku XIX wieku, aby późne kwartety Beethovena stały się powszechnie znane i doceniane. Ernst był nie tylko wielkim wirtuozem, ale także znakomitym kompozytorem.
Napisał dwa z najpopularniejszych utworów XIX wieku - Elegię i Karnawał w Wenecji - a dziś jest najbardziej znany z dwóch utworów solowych, które reprezentują ne plus ultra trudności technicznych: transkrypcji Erlking Schuberta i szóstego z jego Studiów polifonicznych, wariacji na temat Ostatniej róży lata. Być może największy wkład w muzykę wniósł poprzez swój wpływ na wybitne arcydzieło Liszta, sonatę fortepianową h-moll.
W 1849 roku Liszt dyrygował Ernstem grając jego własny Koncert Pathétique, znaczący jednoczęściowy utwór, w zmienionej formie sonatowej, wykorzystujący transformację tematyczną. Wkrótce po tym występie Liszt napisał Grosses Konzertsolo (1849-50), swoje pierwsze rozbudowane dzieło jednoczęściowe, wykorzystujące zmienioną formę sonatową i transformację tematyczną.
Utwór ten jest obecnie powszechnie uznawany za bezpośredniego prekursora sonaty, która udoskonala i rozwija wszystkie te techniki. Liszt jasno wyraził swój dług, gdy trzy lata po ukończeniu
