Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Playing POTUS” autorstwa Petera Funta to dobrze zbadane i zabawne badanie tego, jak prezydenckie podszywanie się pod prezydenta wpłynęło na amerykańskie poglądy i dyskurs polityczny na przestrzeni czasu. Łączy humor z historycznymi spostrzeżeniami, pokazując ewolucję portretów od delikatnej satyry po bardziej krytyczne komentarze.
Zalety:Książka jest bardzo czytelna, pouczająca i zabawna, dostarczając unikalnych spostrzeżeń historycznych i prezentując szeroką gamę prezydenckich wcieleń. Wielu recenzentów polecało ją entuzjastom historii, zwracając uwagę na dobrze zbadaną treść, humor i wciągającą fabułę.
Wady:Niektórym czytelnikom może jednak nie przypaść do gustu zmiana podejścia z lekkiego humoru na poważniejsze komentarze polityczne. Kilka recenzji wskazuje, że ci, którzy szukają wyłącznie humorystycznych treści, mogą być zaskoczeni analityczną głębią książki.
(na podstawie 12 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Playing POTUS: The Power of America's 'Acting Presidents'
Zawartość książki:
Peter Funt przedstawia zabawne i wnikliwe spojrzenie na to, jak komediowe impresje na temat prezydentów USA ewoluowały od Kennedy'ego do Bidena - i ich wpływ na rzeczywistą politykę.
Począwszy od albumu Vaughna Meadera „The First Family” z 1962 roku, gatunek ten rozwinął się w ciągu tuzina administracji. Od Meadera przedstawiającego JFK jako eleganckiego przywódcę, który uwielbiał swojego łabędzia, po Aleca Baldwina przedstawiającego Donalda Trumpa jako pomarańczowego bufona, Amerykanie czasami wydają się bardziej zaznajomieni z ekranowymi wersjami szefów rządów niż z samymi politykami.
W przypadku Joe Bidena, wcielający się w niego zostali postawieni przed wyzwaniem podzielonego narodu z kruchym poczuciem humoru. Playing POTUS łączy kropki między tymi, którzy są u władzy, a tymi, którzy mówią shtick do władzy, odkrywając intrygujące szczegóły dotyczące prezydenckich naśladowców. Ponad 50 wywiadów zawiera spostrzeżenia Dany Carveya, Ala Frankena, Darrella Hammonda, Jaya Pharoaha, Richa Little'a, Harry'ego Shearera, a także scenarzystów i producentów komediowych.
Po wydaniu przełomowego albumu Meadera, antropolog Margaret Mead zauważyła: „Wyśmiewanie się z ludzi władzy jest bardzo zdrowe. To różnica między demokracją a tyranią”.
