Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Playing POTUS” autorstwa Petera Funta to porywająca eksploracja roli komediowych wcieleń prezydentów USA i ich wpływu na publiczne postrzeganie tych przywódców. Łączy historyczne spostrzeżenia z humorem, zapewniając dobrze zbadany opis tego, jak rozrywka i satyra kształtowały poglądy na temat prezydentury od JFK do Bidena.
Zalety:⬤ Bardzo zabawne i pouczające
⬤ dobrze zbadane
⬤ łączy historię z humorem
⬤ prezentuje szeroką gamę prezydenckich wcieleń
⬤ oferuje unikalne historyczne spostrzeżenia
⬤ prezentuje świeże podejście do tematów
⬤ zawiera ciekawe wizualizacje i wywiady.
Wady:Niektórzy czytelnicy mogą spodziewać się czysto humorystycznego ujęcia, ale książka zawiera poważniejszy element analityczny; niektórzy mogą uznać zakres pokrycia za przytłaczający, jeśli wolą skupić się na bardziej współczesnych podszywaczach.
(na podstawie 12 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Playing POTUS
Zawartość książki:
Peter Funt przedstawia zabawne i wnikliwe spojrzenie na to, jak komediowe impresje na temat prezydentów USA ewoluowały od Kennedy'ego do Bidena - i ich wpływ na rzeczywistą politykę.
Począwszy od albumu Vaughna Meadera „The First Family” z 1962 roku, gatunek ten rozwinął się w ciągu tuzina administracji. Od Meadera przedstawiającego JFK jako eleganckiego przywódcę, który uwielbiał swojego łabędzia, po Aleca Baldwina przedstawiającego Donalda Trumpa jako pomarańczowego bufona, Amerykanie czasami wydają się bardziej zaznajomieni z ekranowymi wersjami szefów rządów niż z samymi politykami.
W przypadku Joe Bidena, wcielający się w niego zostali postawieni przed wyzwaniem podzielonego narodu z kruchym poczuciem humoru. Playing POTUS łączy kropki między tymi, którzy są u władzy, a tymi, którzy mówią shtick do władzy, odkrywając intrygujące szczegóły dotyczące prezydenckich naśladowców. Ponad 50 wywiadów zawiera spostrzeżenia Dany Carveya, Ala Frankena, Darrella Hammonda, Jaya Pharoaha, Richa Little'a, Harry'ego Shearera, a także scenarzystów i producentów komediowych.
Po wydaniu przełomowego albumu Meadera, antropolog Margaret Mead zauważyła: „Wyśmiewanie się z ludzi władzy jest bardzo zdrowe. To różnica między demokracją a tyranią”.
