Ocena:
W recenzjach podkreślono, że książka Pierre'a Asselina „A Bitter Peace” zapewnia zrównoważone zrozumienie wojny w Wietnamie dzięki wykorzystaniu obszernych badań z archiwów północnowietnamskich. Autor przedstawia zniuansowane spojrzenie na negocjacje Nixona i Kissingera, sugerując, że były one bardziej skuteczne niż często przedstawiano, jednocześnie krytykując cyniczną politykę władzy obu stron. Asselin argumentuje, że tragiczne przedłużenie wojny wynikało raczej z ideologicznych zobowiązań niż prawdziwych prób zawarcia pokoju.
Zalety:⬤ Wyważona perspektywa uwzględniająca północnowietnamskie badania archiwalne.
⬤ Zapewnia zniuansowaną ocenę Nixona i Kissingera, doceniając ich wysiłki w negocjacjach.
⬤ Podkreśla złożoność walki ideologicznej i jej wpływ na wojnę.
⬤ Oferuje wgląd w motywacje i działania zarówno amerykańskich, jak i północnowietnamskich przywódców.
⬤ Zachęca do refleksji nad ideologiami, które napędzały konflikt.
⬤ Książka może być postrzegana jako nadmiernie przychylna Nixonowi i Kissingerowi.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać jej szczegółową analizę historyczną za gęstą lub złożoną.
⬤ Eksploracja walk ideologicznych może zostać odebrana jako nadmierne uproszczenie przyczyn wojny.
⬤ Długość i dogłębność badań może być zniechęcająca dla zwykłych czytelników.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
A Bitter Peace: Washington, Hanoi, and the Making of the Paris Agreement
Ukazując kluczową rolę dyplomacji w wojnie w Wietnamie, Pierre Asselin śledzi tajne negocjacje, które doprowadziły do porozumienia paryskiego z 1973 r., które zakończyło zaangażowanie Ameryki, ale nie przyniosło pokoju w Wietnamie. Argumentuje on, że obie strony podpisały porozumienie pod przymusem, a obiecany pokój był skazany na rozpad.
W styczniu 1973 r. utrzymujący się impas militarny i narastające trudności na froncie wewnętrznym zmusiły zarówno Waszyngton, jak i Hanoi do dojścia do wniosku, że podpisanie niejasnego i w dużej mierze niewykonalnego porozumienia pokojowego było najbardziej celowym sposobem osiągnięcia ich najpilniejszych celów. Dla Waszyngtonu cele te obejmowały uwolnienie amerykańskich więźniów, wycofanie wojsk bez formalnej kapitulacji i zachowanie amerykańskiej wiarygodności w zimnej wojnie.
Z drugiej strony Hanoi starało się zapewnić usunięcie sił amerykańskich, chronić rewolucję socjalistyczną na Północy i poprawić perspektywy zjednoczenia z Południem. Korzystając z nowo dostępnych źródeł archiwalnych z Wietnamu, Stanów Zjednoczonych i Kanady, Asselin rekonstruuje tajne negocjacje, podkreślając kreatywną rolę Hanoi, Frontu Wyzwolenia Narodowego i Sajgonu w konstruowaniu ostatecznego porozumienia.
