Glaphyra o Pięcioksięgu, tom 1: Księga Rodzaju

Opinie czytelników

Książka oferuje czytelne tłumaczenie pism Cyryla Aleksandryjskiego, koncentrując się w szczególności na Księdze Rodzaju. Podczas gdy pierwszy tom jest dobrze przyjęty i prezentuje mocne spostrzeżenia teologiczne, drugi tom jest mniej uporządkowany i budzi obawy co do negatywnych poglądów Cyryla na Żydów.

⬤ Czytelne tłumaczenie
⬤ wnikliwe spojrzenie na Księgę Rodzaju
⬤ silne zrozumienie Jezusa i Ducha Świętego
⬤ cenny dodatek do współczesnych angielskich tłumaczeń pism wczesnochrześcijańskich.

W drugim tomie brakuje organizacji i jasności w wyborze fragmentów; silna niechęć Cyryla do Żydów może być trudna do przeoczenia.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Glaphyra on the Pentateuch, Volume 1: Genesis

Zawartość książki:

Cyryl Aleksandryjski (ok. 376-444) jest najbardziej znany ze swojej obrony ortodoksji w czasie kontrowersji nestoriańskiej dotyczącej natury Chrystusa.

Jednak zdecydowanie większa część twórczości literackiej Cyryla składała się z komentarzy do ksiąg Starego i Nowego Testamentu, napisanych przed rozpoczęciem debaty chrystologicznej w 428 roku. Jednym z tych dzieł, o dużych rozmiarach, była tak zwana Glaphyra ("eleganckie komentarze") do Pięcioksięgu. Obejmuje ona łącznie trzynaście oddzielnych "ksiąg" lub tomów: siedem na temat Księgi Rodzaju, trzy na temat Księgi Wyjścia i po jednym na temat Księgi Kapłańskiej, Liczb i Powtórzonego Prawa.

Komentarze dotyczą przede wszystkim narracyjnych części Pięcioksięgu, stąd więcej miejsca poświęcono Księdze Rodzaju, choć omówiono również szereg przepisów prawnych.

Niniejszy tom, zawierający wszystkie siedem ksiąg Księgi Rodzaju, jest pierwszym z planowanego dwutomowego zbioru, który po raz pierwszy zaoferuje tłumaczenie całej Glaphyry w języku angielskim. Cele Cyryla w komentarzu są zarówno teologiczne, jak i duszpasterskie.

Wybrana przez niego metoda rozpoczyna się od rozważenia historii. Tutaj aleksandryjski patriarcha zajmuje się tekstem na poziomie dosłownym. Na tym etapie wyjaśnia wszelkie kwestie historyczne, kulturowe, a czasem nawet językowe i tekstowe przedstawione we fragmencie, po czym następuje kilka instrukcji teologicznych lub lekcji o bardziej praktycznym charakterze opartych na dosłownej interpretacji.

Następnie ekspozycja przechodzi do theoria. Jest to preferowany przez Cyryla termin na kontemplację duchowego sensu, to znaczy tajemnicy Chrystusa, która według niego leżała ukryta pod powierzchnią tekstu Starego Testamentu. Z wielką zręcznością i konsekwencją Cyryl identyfikuje elementy starożytnych narracji jako figury lub "typy i cienie" Pana Jezusa Chrystusa, Kościoła i nauk ewangelii.