Gitara mojego ojca i inne wyimaginowane rzeczy

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem opowiadań non-fiction autorstwa Josepha Skibella, który porusza tematy pamięci i rodziny poprzez osobiste anegdoty. Podczas gdy wielu czytelników uznało ją za wciągającą i zabawną, inni uważali, że nie spełniła oczekiwań, powołując się na brak humoru i związku z materiałem.

Książka jest dobrze napisana i przyjemna, z wciągającymi, dowcipnymi i czarującymi osobistymi historiami, które są łatwe do odczytania. Czytelnicy doceniają jej humorystyczne anegdoty i sposób, w jaki odkrywa dziwactwa codziennego życia. Niektórzy stwierdzili, że jest ona zrozumiała i zachwycająca, co czyni ją doskonałym wyborem do relaksu.

Niektórzy czytelnicy uznali książkę za mniej interesującą niż oczekiwano, a kilku wyraziło rozczarowanie jej humorem i ogólnym zaangażowaniem. Wspomniano o poczuciu oderwania od treści i braku głębokich spostrzeżeń, co doprowadziło do znudzenia niektórych osób. Oczekiwania dotyczące głębszych tematów nie zostały spełnione przez wszystkich.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Father's Guitar and Other Imaginary Things

Zawartość książki:

Często komiczne, czasem czułe, dogłębnie prawdziwe, przyjemne w tych niefabularnych utworach wielokrotnie nagradzanego powieściopisarza Josepha Skibella jest odkrywanie wraz z autorem, że katastrofy, fantazje i złudzenia są tym, co nadaje słodycz i kształt naszemu życiu.

„Jako pisarz”, powiedział Skibell, ”czuję do życia to, co ludzie z Równin czuli do bizonów: Chcę wykorzystać każdą jego część”. W „My Father's Guitar and Other Imaginary Things”, swoim pierwszym dziele non-fiction, autor sięga do wydarzeń z własnego życia, by stworzyć porywający zbiór osobistych esejów, zestaw intymnych historii, które zacierają granicę między zabawnymi i przejmującymi, a także między tym, co wyimaginowane, a tym, co rzeczywiste.

Często nieprawdopodobne, historie te są w 100 procentach prawdziwe. Skibell źle pamięta gitarę, którą obiecał mu ojciec; razem z telemarketerem marzy o lepszym świecie; główne dzieło sztuki Holokaustu okazuje się być namalowane przez jego kuzyna. Splecione ze sobą historie tworzą złożony portret mężczyzny i jego rodziny: ojca biznesmena i syna artysty oraz trudnej miłości między nimi; skomplikowanych wujków, kuzynów i sióstr; nawiedzonego domu i - oczywiście - wyimaginowanej gitary.

Powieści Skibella były chwalone jako „zaskakująco oryginalne” (Washington Post ), „magiczne” (New Yorker ) i dzieło „utalentowanej, zaangażowanej wyobraźni” (New York Times ). Dzięki swojemu charakterystycznemu stylowi został nazwany „bękartem Marka Twaina, I. B. Singera i Wesa Andersona, pozostawionym na progu w Lubbock w Teksasie”.