Ghostbread

Opinie czytelników

Ghostbread autorstwa Sonji Livingston to przejmujący pamiętnik, który w krótkich, lirycznych rozdziałach oddaje doświadczenia autorki związane z dorastaniem w ubóstwie. Książka przeplata zarówno trudności, jak i małe radości z dzieciństwa, zapewniając szczere i wnikliwe spojrzenie na złożoność rodzinnej miłości, emocjonalnej walki i odporności. Wielu czytelników uważa prozę za piękną, a opowiadanie historii za przekonujące, głęboko rezonujące z tymi, którzy mogą odnosić się do podobnych zmagań.

Pisarstwo jest chwalone za liryczne piękno i emocjonalną głębię. Krótkie, zwięzłe rozdziały są wciągające i zapewniają żywy obraz doświadczeń z dzieciństwa. Czytelnicy doceniają szczere, wnikliwe refleksje autora na temat ubóstwa i dynamiki rodziny. Służy jako narzędzie otwierające oczy, szczególnie dla nauczycieli i osób pracujących z dziećmi w trudnych sytuacjach. Wielu uznało ją za porywającą, zapadającą w pamięć lekturę, która wywołuje empatię i zrozumienie.

Niektórzy czytelnicy uważają, że krótki format rozdziałów prowadzi do braku głębi w rozwoju i analizie postaci. Pojawiają się wzmianki o sporadycznych sprzecznościach lub stereotypach w tekście. Kilku krytyków sugeruje, że książka wydaje się fragmentaryczna, porównując ją do ćwiczeń swobodnego pisania bez spójnej fabuły, co może utrudniać pełne zrozumienie podróży autora.

(na podstawie 48 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Kiedy co wieczór jesz zupę, myśli o chlebie pomagają ci przetrwać.

"Ghostbread" urzeczywistnia dla nas zmieniające się domy i niekończący się głód, które kształtują życie dziewczynki dorastającej w ubóstwie w latach siedemdziesiątych. Sonja Livingston, jedno z siedmiorga dzieci wychowywanych przez samotną matkę, wychowywała się w rejonach zachodniego Nowego Jorku, które pozostają stosunkowo ukryte przed resztą Ameryki.

Od starego miasteczka rolniczego, przez indiański rezerwat, aż po martwą miejską dzielnicę, Livingston i jej rodzeństwo podążają za swoją nonkonformistyczną matką od jednego zrujnowanego domu do drugiego, nieustannie poszukując czegoś lepszego. Po drodze młoda Sonja obserwuje trudną rzeczywistość, z którą spotyka się jej rodzina, a także małe chwile transcendentnego piękna, które w jakiś sposób podtrzymują ich na duchu. Walcząc o sens swojego świata, Livingston dostrzega stres i wzorce, które sprawiają, że dzieci - w szczególności dziewczynki - są uwięzione w cyklu ubóstwa.

Większe doświadczenia kulturowe, takie jak jej miłość do Wonder Woman i Nancy Drew, a także jej doświadczenia z harcerkami i rzymskim katolicyzmem, wpływają na ten liryczny pamiętnik. Livingston zdecydowanie unika sentymentalizmu, oferując zamiast tego medytację nad tym, co "oznacza" głód i pokazując, że ubóstwo może wzmocnić ducha tak samo pewnie, jak może go zniszczyć.".