Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje książki Jann Arden podkreślają jej przystępny humor, szczerość i inspirujące przesłanie, szczególnie dla kobiet zbliżających się do wieku średniego. Czytelnicy docenili jej zdolność do łączenia się z osobistymi doświadczeniami i dzielili się poczuciem wzmocnienia na wszystkich stronach. Kilka osób uznało jednak, że tekst nie jest wyjątkowy i zasugerowało, że brakuje mu głębi w niektórych obszarach.
Zalety:Szczere i humorystyczne teksty, treści, które można odnieść do siebie, podnoszące na duchu i inspirujące przesłania, dobre do autorefleksji, szybkie i łatwe w czytaniu, szczególnie atrakcyjne dla kobiet, a wielu uznało je za zmieniające życie.
Wady:Niektórzy uznali, że nie jest ona szczególnie wyjątkowa lub dobrze napisana, podczas gdy kilku uznało, że niektóre części są przeciągnięte lub brakuje im głębi.
(na podstawie 67 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
If I Knew Then: Finding Wisdom in Failure and Power in Aging
Zawartość książki:
KRAJOWY BESTSELLER.
Jann Arden - autorka bestsellerów, artystka nagrywająca i późno rozkwitająca gwiazda telewizyjna - powraca z tym zabawnym, szczerym i zaciekłym pamiętnikiem o staniu się kobietą w pewnym wieku. Siła, powaga i wolność, które odnalazła w wieku pięćdziesięciu siedmiu lat, to supermoce, które jej zdaniem każdy z nas może uwolnić.
Zagłębiając się w swoje mocne strony, porażki i straty, Jann Arden przedstawia nam inspirujący opis tego, jak zaskoczyła samą siebie po pięćdziesiątce, stając się w końcu całkowicie sobą. Podobnie jak wiele innych kobiet, Jann potrzebowała dużo czasu, aby zdać sobie sprawę, że próba bycia przyjemną, lubianą i piękną w oczach innych to przegrana gra. Pozwolenie sobie na to i potępienie konsekwencji jest nie tylko wyzwalające, ale także cholernie zabawne: "Bycie w wieku, w którym jestem - w którym jest tak wiele kobiet - to po prostu najlepszy czas w moim życiu".
Jann splata swoją własną historię z opowieściami o swojej matce, babce i prababce, a także o ojcu, którego była bliska znienawidzenia, aby pokazać swojemu młodszemu ja - i nam wszystkim - że strach i unikanie nie są sposobem na życie. "To, o czym teraz myślę, to nie wszystkie sposoby, w jakie mogę próbować zatrzymać swoją młodość lub wszystkie sekundy mijające w jakimś chorobliwym odliczaniu do śmierci" - pisze - "ale raczej to, jak wciąż staję się kimś, kim zawsze miałam nadzieję być. Jeśli będę miała szczęście, pewnego dnia z lustra spojrzy na mnie bardzo stara twarz, której kiedyś unikałam. Będę kochać tę starą kobietę zaciekle, ponieważ w końcu odkryła, jak żyć celowo - nie pomimo, ale z powodu wszystkich swoich błędów i porażek".
