Gaspard de la Nuit: Fantazje w stylu Rembrandta i Callota

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Gaspard de la Nuit: Fantasies in the Manner of Rembrandt and Callot

Zawartość książki:

GASPARD DE LA NUIT: FANTASIES IN THE MANNER OF REMBRANDT AND CALLOT Louisa Bertranda (pierwotnie opublikowana w 1842 roku we Francji) jest uznawana za pierwsze zachodnie dzieło zebrane, które jest samodzielnym współczesnym poematem prozą. Zbudowany niemal jak sala lustrzana, Bertrand wykorzystał postać Gasparda, aby oddać te winiety, które są fantazjami o minionym życiu. Napisany na początku XIX wieku, ale naśladujący życie dwa, trzy, a nawet cztery wieki wcześniej, współczesny czytelnik otrzymuje to, co lustro robi najlepiej: prezentuje obie „strony” obrazu - brzydotę i piękno. Każdy utwór zręcznie maluje własną scenę. Bertrand wykorzystuje swoją unikalną wersję romantyzmu i łączy ją ze swoją koncepcją gotyku. Jego tematyka waha się od pięknego snu do przerażającego koszmaru, od królów i królowych do nisko urodzonych karczmarzy i bandytów.

Składające się z sześciu „książek” - Szkoła flamandzka, Stary Paryż, Noc i jej zaklęcia, Kroniki, Hiszpania i Włochy oraz Sylfy - wydanie to stara się podążać za początkowymi instrukcjami Bertranda dotyczącymi tego, jak chciał, aby wyglądał jego rękopis: wszędzie pełno obrazów, w tym wszystkie znane rysunki Bertranda. Zawiera ponad 300 ilustracji, w większości pochodzących z epoki.

Książka nie odniosła wielkiego sukcesu wśród szerokiej publiczności, ale wywarła głęboki wpływ na wielu francuskich pisarzy (Baudelaire, Rimbaud, Mallarmé, surrealiści, Jacob itp. ). Książka Bertranda zainspirowała Charlesa Baudelaire'a do zastosowania „do opisu naszego bardziej abstrakcyjnego współczesnego życia tej samej metody (Bertranda), której użył do przedstawienia dawnych czasów, tak dziwnie malowniczych”. To właśnie Gaspard skłonił Baudelaire'a do poszukiwania w Paris Spleen „cudu poetyckiej prozy, muzycznej, bez rytmu i bez rymu, wystarczająco giętkiej i chropowatej, by dostosować się do lirycznych impulsów duszy, falowania zadumy, kpiny sumienia”. A dla André Bretona „Bertrand jest surrealistą w przeszłości”.

To tłumaczenie stara się być jak najbardziej wierne oryginalnemu rękopisowi Bertranda.

„Wspaniałe tłumaczenie Bertranda, które udostępnia tekst wydobywający na światło dzienne spodnią stronę doświadczenia, która nie została jeszcze zauważona. W Bertrandzie, którego kąt widzenia i wyjątkowa perspektywa zaowocowały wybitnym tekstem, istnieje ciekawe połączenie tego, co zwyczajne i niezwykłe.” - Lawrence Fixel

Poezja. Tłumaczenie.