Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka analizuje wkład i interakcje Freuda, Adlera i Junga w dziedzinie psychologii, koncentrując się przede wszystkim na wpływie Freuda. Chociaż dostarcza oświecających spostrzeżeń i prezentuje wyjątkowe badania, skłania się również mocno w kierunku obrony Freuda, pozostawiając analizę Adlera i Junga nieco słabo rozwiniętą.
Zalety:⬤ Pouczająca i wciągająca; warta przeczytania.
⬤ Oferuje świeży wgląd w teorię psychoanalityczną dzięki skrupulatnym badaniom.
⬤ Bardzo czytelny styl prozy.
⬤ Niezbędna do zrozumienia profesjonalnych interakcji między Freudem, Adlerem i Jungiem oraz ich wpływu na psychologię.
⬤ Interesujące anegdoty i korespondencja, które dostarczają nowych perspektyw.
Wady:⬤ Główne skupienie się na Freudzie może sprawić, że wkład Adlera i Junga nie zostanie odpowiednio zbadany.
⬤ Próby obrony Freuda mogą prowadzić do uprzedzeń wobec Adlera i Junga, przez co książka wydaje się niekompletna.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że analiza nie jest zrównoważona i nie odnosi się wystarczająco do krytyki Freuda.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Freud, Alder, and Jung: Discovering the Mind
Zawartość książki:
Walter Kaufmann ukończył ten trzeci i ostatni tom swojej przełomowej trylogii na krótko przed śmiercią w 1980 roku. Trylogia ta jest ukoronowaniem całego życia studiów, pisania i nauczania. Ten ostatni tom zawiera hołd Kaufmanna dla Zygmunta Freuda, człowieka, który jego zdaniem zrobił tak wiele, jak nikt inny, aby odkryć i oświetlić ludzki umysł. Analityczna błyskotliwość Kaufmanna wydaje się odpowiednim odzwierciedleniem Freuda, a jego ostry komentarz stanowi odpowiednie towarzystwo dla myśli samego Freuda.
Kaufmann śledzi tradycję intelektualną, której kulminacją było połączenie przez Freuda analitycznego myślenia naukowego z humanistycznym wglądem w celu stworzenia "poetyckiej nauki o umyśle". Argumentuje, że pomimo wielkich osiągnięć i sławy Freuda, jego praca i osoba były często źle rozumiane i niesprawiedliwie oczerniane, padając ofiarą kiepskich tłumaczeń i wrogich krytyków. Kaufmann rozwiewa niektóre z mitów, które otaczały Freuda i zaszkodziły jego reputacji. Dokłada wszelkich starań, aby pokazać, jak niedogmatyczny, otwarty na dyskusję i jak skromny był Freud.
Kaufmann stara się bronić Freuda przed atakami jego dwóch najwybitniejszych uczniów, Alfreda Adlera i Carla Gustava Junga. Adler ujawnia się jako zazdrosny, wrogi i niewdzięczny, zagmatwany myśliciel i niewykwalifikowany pisarz, a także wyjątkowo pozbawiony zrozumienia samego siebie. Jung wyłania się w obrazie Kaufmanna jako nieatrakcyjna, małostkowa i zazdrosna istota ludzka, antysemita, niejasny i obskurancki myśliciel oraz, podobnie jak Adler, pozbawiony wglądu w siebie. Wręcz przeciwnie, twierdzi się, że Freud wykazał się wielką szlachetnością i wielkim wglądem w siebie i swoich krnąbrnych uczniów w trakcie ich słynnego upadku.
