Francis Picabia: Nasze głowy są okrągłe, więc nasze myśli mogą zmieniać kierunek

Opinie czytelników

Recenzje książki podkreślają, że jest to wyjątkowy przegląd artysty Francisa Picabii, prezentujący szeroki zakres jego prac w różnych mediach. Wielu recenzentów docenia piękny design książki, wnikliwe eseje i wysokiej jakości reprodukcje. Jednak niektórzy krytycy wspominają o trudnościach w poruszaniu się po książce i wyrażają rozczarowanie brakiem głębszej eksploracji twórczości Picabii.

⬤ Wszechstronna i pouczająca
⬤ pięknie zaprojektowana z doskonałymi reprodukcjami
⬤ oferuje chronologiczny przegląd kariery Picabii
⬤ zawiera rzadkie przedmioty z prywatnych kolekcji
⬤ wysoko ceniona przez miłośników sztuki modernistycznej.

⬤ Trudna w nawigacji ze względu na swój rozmiar
⬤ niektórzy uważali, że brakuje jej głębi w odkrywaniu kreatywności Picabii
⬤ napisana przez kuratorów, co prowadzi do postrzegania braku wyobraźni w tekście.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Francis Picabia: Our Heads Are Round So Our Thoughts Can Change Direction

Zawartość książki:

Odrzucając konsekwencję, Picabia mocno podkreślał wolność artysty do zmian.

Niepokorny i zuchwały, niespokojny i błyskotliwy Francis Picabia zyskał sławę jako lider grupy Dada, by w 1921 roku publicznie zerwać z tym ruchem. Przemieszczając się między Paryżem, Riwierą Francuską, Szwajcarią i Nowym Jorkiem, prowadził wyzywające życie, malując, pisząc, żeglując, uprawiając hazard, ścigając się szybkimi samochodami i organizując wystawne przyjęcia. Jak żaden inny artysta przed nim, Picabia stworzył dzieło, które wymyka się spójności i kategoryzacji, od impresjonistycznych pejzaży po abstrakcję, od dadaizmu po stylizowane akty, od performansu i filmu po poezję i publikacje. Główną stałą w jego karierze była jego energiczna nieprzewidywalność.

Zilustrowany prawie 500 reprodukcjami, ten obszerny przegląd eklektycznej kariery Picabii podejmuje wyzwanie jego pracy, pytając, w jaki sposób możemy nadać sens jego szalenie zmieniającym się mediom i stylom. W swoim eseju otwierającym, kuratorka Anne Umland pisze, że w przypadku Picabii znane opozycje "między sztuką wysoką a kiczem, postępem a regresem, modernizmem a jego przeciwieństwem oraz sukcesem a porażką zostają zniesione".

W 15 znakomitych esejach, dodatkowi autorzy - w tym wybitni profesorowie George Baker, Briony Fer i David Joselit oraz znani badacze Picabii Carole Boulbes i Arnauld Pierre - zagłębiają się w radykalnie różne media, style i konteksty twórczości Picabii, omawiając jego okres Dada, jego abstrakcje, jego mechaniczne obrazy, jego wykorzystanie obrazów źródłowych, jego wieloaspektowe relacje z drukiem (zarówno w swoich obrazach, jak i jako wydawca i współpracownik awangardowych czasopism), jego wyprawy do scenopisarstwa i teatru oraz jego złożoną politykę. Po drodze pojawia się oczywiście Marcel Duchamp, ale także Nietzsche i Gertruda Stein.

Przechodząc do współczesnego dziedzictwa Picabii, Catherine Hug przedstawia historię jego krytycznego odbioru i przeprowadza wywiady ze współczesnymi kuratorami i artystami, w tym Peterem Fischlim, Albertem Oehlenem i Davidem Salle. Żywa 30-stronicowa chronologia ilustrowana archiwalnymi zdjęciami i efemerydami daje czytelnikom rok po roku opis barwnego życia artysty i jego interakcji z innymi artystami i krytykami, przyjaciółmi i kochankami.

Razem te eseje sugerują, że niesforny geniusz Picabii oferuje nam niezwykle istotną i prowokującą alternatywę dla znanej narracji modernizmu.

Francis Picabia: Our Heads Are Round So Our Thoughts Can Change Direction towarzyszy dużej wystawie artysty z 2016 roku, zorganizowanej wspólnie przez nowojorskie The Museum of Modern Art i Kunsthaus Zurich.

Francis Picabia urodził się w 1879 roku w Paryżu, jako jedyne dziecko urodzonego na Kubie hiszpańskiego ojca i francuskiej matki. Pierwszy sukces odniósł jako malarz impresjonistyczny. Później stał się jedną z głównych postaci ruchu Dada w Nowym Jorku i Paryżu. W 1925 roku Picabia przeniósł się na południe Francji, gdzie mieszkał i pracował przez całą II wojnę światową. Po wojnie Picabia powrócił do Paryża, gdzie zmarł w 1953 roku.