Fioletowa chmura

Opinie czytelników

Powieść jest postapokaliptyczną historią skupiającą się na Adamie Jeffsonie, ostatnim żywym człowieku po katastrofalnym wydarzeniu. Eksploruje tematy samotności, człowieczeństwa i szaleństwa, często poprzez nadmierną szczegółowość i formalny język typowy dla wczesnych lat 1900. Chociaż wielu czytelników uznało elementy tej historii za wciągające i filozoficznie stymulujące, zwrócili również uwagę na jej powolne tempo i rozwlekłość. Narracja była chwalona za psychologiczną głębię, ale krytykowana za przeciągające się fragmenty, które mogą stać się nużące.

⬤ Głęboka psychologiczna eksploracja samotności i ludzkiej kondycji.
⬤ Kreatywne i pomysłowe użycie języka.
⬤ Ciekawa interpretacja historii Adama i Ewy.
⬤ Angażujące tematy istotne dla tego okresu, takie jak ludzki rozkład i szaleństwo.
⬤ Klasyka literatury apokaliptycznej, mająca wpływ na późniejszych autorów.

⬤ Powolne tempo i przeciągająca się narracja w wielu rozdziałach.
⬤ Nadmierna szczegółowość, która może spowolnić fabułę.
⬤ Główny bohater może być nielubiany przez niektórych czytelników.
⬤ Niektórzy uważali, że zakończenie jest niesatysfakcjonujące lub antyklimatyczne.
⬤ Styl pisania może być przestarzały i trudny do przyzwyczajenia dla współczesnych czytelników.

(na podstawie 56 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Purple Cloud

Zawartość książki:

„Jeśli teraz fala z głębin ogarnęła ten ziemski statek planetarny, a ja, który przypadkiem znalazłem się na najdalszej rufie, jako jedyny ocalały z jego załogi... Co wtedy, mój Boże, powinienem zrobić? „.

Purpurowa chmura jest powszechnie uznawana za arcydzieło science fiction i jedną z najlepszych powieści o „ostatnim człowieku”, jakie kiedykolwiek napisano. Śmiercionośna fioletowa para przechodzi nad światem i unicestwia wszystkie żywe stworzenia z wyjątkiem jednego człowieka, Adama Jeffsona.

Wyrusza on w epicką podróż przez milczącą i zdewastowaną planetę, apokaliptyczny Robinson Crusoe, składający pozory normalnego życia z resztek swojej dawnej egzystencji. W miarę jak z biegiem lat popada w szaleństwo, staje się coraz bardziej świadomy, że jego przetrwanie nie było przypadkiem, a jego przeznaczenie - i los rasy ludzkiej - są częścią głębokiego, kosmologicznego planu.