Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
The Philosophical Roots of Anti-Capitalism: Essays on History, Culture, and Dialectical Thought
Alfred Sohn-Rethel umiejscowił źródło filozoficznej abstrakcji w "fałszywej świadomości" wywołanej przez nową gospodarkę pieniężną greckiego antyku.
W oświeceniu pojęciowa bariera, którą Kant postawił między rzeczywistością zjawiskową a "rzeczą samą w sobie", wyrażała, zdaniem Sohna-Rethela, zreifikowaną świadomość wynikającą z wymiany towarowej i podziału pracy umysłowej i fizycznej. Ponieważ Sohn-Rethel postrzegał całą historię filozofii jako naznaczoną ponadczasową uniwersalną logiką, odrzucił Heglowską koncepcję "całości" jako "idealistyczną", a Heglowską krytykę kantowskiego dualizmu jako nieistotną dla Marksowskiej krytyki ekonomii politycznej.
David Black, w tytułowym eseju The Philosophical Roots of Anti-Capitalism, sugeruje, w przeciwieństwie do Sohn-Rethela, że Marksowska ekspozycja fetyszyzmu towarów jest historycznie specyficzna dla produkcji kapitalistycznej, a zatem nie może wyjaśnić początków filozofii, która, jak pokazuje Black, obejmowała różne historyczne zmiany w greckim społeczeństwie i kulturze, a także monetyzację. Podobnie jak Heglowska krytyka kantowskiego formalizmu stanowi podstawę Marksowskiej krytyki kapitału, pisma Hegla o tym, jak właściwa organizacja pracy może znieść barierę, którą Arystoteles postawił między produkcją a "królestwem wolności", zapowiadają wysiłki Marksa zmierzające do sformułowania alternatywy dla kapitalizmu. Część druga, Krytyka dialektyki sytuacjonistycznej: sztuka, świadomość klasowa i reifikacja, rozpoczyna się od surrealizmu, którego "zniknięcie" jako rewolucyjnej siły artystycznej i społecznej Guy Debord i sytuacjoniści starali się nadrobić, zastępując poezję sztuki poezją życia.
Podkreślając osiągnięcia Deborda zarówno w teorii, jak i praktyce, Black wskazuje na jego filozoficzne niedociągnięcia i wiąże je z późniejszą "pesymistyczną" oceną Deborda dotyczącą możliwości rewolucyjnej świadomości klasowej w globalizującym się kapitalizmie. Cztery eseje w części trzeciej obejmują arystotelesowski anarchizm, ambiwalentne dziedzictwo teorii reifikacji Lukacsa, heglowsko-marksistowską koncepcję "absolutnej negatywności" Rayi Dunayevskiej jako "trwałej rewolucji" oraz filozoficzne wyzwanie Gillian Rose zarówno dla postmodernizmu, jak i "tradycyjnego" marksizmu.
