Filozofia pojutrze

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, z których niektórzy chwalą stan i prezentację egzemplarza, podczas gdy inni krytykują styl pisania autora i jasność jego argumentów. Niektórzy czytelnicy uznali filozoficzne spostrzeżenia zawarte w książce za nieoryginalne, a powiązania między ideami za słabe.

Książka była w lepszym stanie niż opisano i była dobrze zapakowana, co zachwyciło niektórych czytelników. Próbuje odnieść się do znaczenia filozofii we współczesnym doświadczeniu i proponuje zmianę w kierunku bardziej literackiego i terapeutycznego podejścia.

Styl pisania autora jest uważany za rozwlekły i trudny do zaangażowania. Wielu czytelników uznało argumenty za nieprzekonujące, pozbawione głębi i naznaczone przypadkowością, która umniejsza ogólną spójność książki. Kilka krytycznych opinii wskazuje, że oferowane spostrzeżenia nie są nowatorskie i są słabo sformułowane.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Philosophy the Day After Tomorrow

Zawartość książki:

Nietzsche scharakteryzował filozofa jako człowieka jutra i pojutrza - opis pasujący do Stanleya Cavella, od dawna zainteresowanego wolnością w obliczu niepewnej przyszłości. To zainteresowanie, w szczególności rolą języka w wolności woli, jest w pełni zaangażowane w ten tom, zbiór retrospektywnych i przyszłościowych esejów na temat języka performatywnego i przedstawień, w których kwestia wolności jest podstawową troską.

Poszukując dla filozofii tego samego ducha i pewności przekazywanej przez artystę takiego jak Fred Astaire, Cavell przedstawia eseje, które badają znaczenie wdzięku i gestu w filmie i na scenie, w języku i w życiu. Zakres tematyczny Cavella jest szeroki - od Astaire'a po uduchowioną Kordelię Szekspira. Analizuje również filmowe gesty, które sugerują rasowe stereotypy, otwierając kluczowy temat, który przewija się przez całą książkę: Jaka jest natura pochwały? Temat estetycznego osądu, postrzeganego w świetle "namiętnej wypowiedzi", jest wszędzie widoczny w wysiłkach Cavella, by sprowokować renesans amerykańskiej myśli. Krytyczne dla takiego odrodzenia jest uznanie centralnej roli "zwyczajności" w amerykańskim życiu. Tutaj Cavell, który przez cały czas nawiązywał do Thoreau, podejmuje kwintesencję amerykańskiego filozofa bezpośrednio i w odniesieniu do Heideggera.

Powraca także do swojej wielkiej filozoficznej miłości, Wittgensteina. Jego zbiór esejów kończy się, odpowiednio, esejem o kolekcjonowaniu.