Filozofia neo-noiru

Opinie czytelników

Książka jest zbiorem esejów analizujących filmy neo-noir, badających ich filozoficzne podstawy i różnice w stosunku do klasycznego noir. Jest chwalona za wciągającą treść i wnikliwy komentarz do różnych filmów, które przecinają się z gatunkiem neo-noir.

⬤ Dobrze skonstruowane eseje zapewniają głęboki wgląd w filmy neo-noir
⬤ wysoce zalecane dla entuzjastów filmu i filozofii
⬤ doskonały stan i wartości produkcyjne
⬤ przystępne dla czytelników bez wykształcenia filozoficznego
⬤ obejmuje szeroki zakres filmów, w tym popularne tytuły.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać wybór analizowanych filmów za zaskakujący lub niekonwencjonalny
⬤ kilka komentarzy wskazuje na chęć bardziej szczegółowego omówienia lub zbadania niektórych aspektów
⬤ nie ma szans na zdobycie nagród krytyków pomimo swoich zalet.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Philosophy of Neo-Noir

Zawartość książki:

Film noir to klasyczny gatunek charakteryzujący się elementami wizualnymi, takimi jak przechylone kąty kamery, przekrzywione kompozycje scen oraz gra między ciemnością a światłem. Typowe motywy obejmują zbrodnię i karę, przewrót tradycyjnych wartości moralnych oraz pesymistyczne podejście do sensu życia i miejsca ludzkości we wszechświecie.

Obejmująca lata 40. i 50. era klasycznego filmu noir była świadkiem premiery wielu najbardziej lubianych hollywoodzkich filmów o podejrzanych postaciach i mrocznych podziemiach, w tym Double Indemnity, The Big Sleep, Touch of Evil i The Maltese Falcon.

Neo-noir to dość luźno zdefiniowany gatunek filmów wyprodukowanych po klasycznej erze noir, które wykazują wizualne lub tematyczne cechy wrażliwości noir.

Eseje zebrane w The Philosophy of Neo-Noir badają filozoficzne implikacje neo-noirowych kamieni milowych, takich jak Blade Runner, Chinatown, Reservoir Dogs, Memento i filmy braci Coen. Przez pryzmat filozofii Mark T.

Conard i współautorzy badają wcześniej niejasne warstwy znaczeniowe tych ambitnych filmów. Autorzy rozważają również te filmy neo-noir jako sposób na rozwiązanie filozoficznych pytań dotyczących winy, odkupienia, istoty ludzkiej natury oraz problemów związanych z wiedzą, pamięcią i tożsamością. W uniwersum neo-noir zacierają się granice między dobrem a złem, a detektyw i przestępca często odzwierciedlają nawzajem swoje najbardziej wyniszczające cechy osobowości.

Detektyw neo-noir - bardziej antybohater niż bohater - jest często moralnie skompromitowaną i duchowo wstrząśniętą jednostką, której pogoń za przestępcą maskuje poszukiwanie utraconych lub nieosiągalnych aspektów siebie. Conard argumentuje, że filmy omawiane w The Philosophy of Neo-Noir przekazują dwuznaczność, rozczarowanie i dezorientację skuteczniej niż nawet najbardziej kultowe filmy klasycznej ery noir. Potrafiąc świadomie czerpać z konwencji noir i jednocześnie je obalać, reżyserzy neo-noir wykraczają poza ograniczenia wcześniejszego gatunku i otwierają nowe ścieżki filmowej i filozoficznej eksploracji.