Fascism, the War, and Structures of Feeling in Italy, 1943-1945: Tales in Chiaroscuro
25 lipca 1943 r. wiadomość o rezygnacji i późniejszym aresztowaniu Mussoliniego oszołomiła Włochów, wprawiając ich w osłupienie.
Po dwóch dekadach faszyzm upadł bez żadnego wcześniejszego ostrzeżenia. Podczas gdy uroczyste wydarzenia upamiętniały ten niewiarygodny wynik, a pamiątki przeszłości zostały zniszczone, Włosi zdawali się odczuwać niepohamowaną radość. Ale co tak naprawdę świętowali ludzie? Jak rozumieli minioną dyktaturę, która wkrótce miała się odrodzić we Włoskiej Republice Społecznej (RSI)? Opierając się na ponad stu pamiętnikach napisanych przez zwykłych obywateli (a także kilka wybitnych postaci) i zainspirowanych koncepcją struktur uczuć Raymonda Williamsa, książka bada perspektywy Włochów na faszyzm w bardzo krytycznym momencie ich historii.
Z krajem pogrążonym w wyniszczającej wojnie, którą dodatkowo skomplikowało zawieszenie broni z aliantami z 8 września 1943 r. i późniejsza okupacja niemiecka - po której nastąpił wybuch konfliktu włosko-włoskiego, zmiana sojuszy i wypowiedzenie wojny Niemcom 13 października 1943 r. - szybkie tempo historii zdawało się odwracać uwagę Włochów od ich najbliższej przeszłości.
Pośród codziennego doświadczenia bombardowań, głodu, wysiedleń i śmierci, pogodzenie się z dwudziestoma latami dyktatury okazało się żmudnym przedsięwzięciem. Trudno stwierdzić, czy ci, którzy żyli pod rządami faszystowskiego reżimu, chcieli "nie myśleć o tym i nie mówić o tym więcej", jak twierdził filozof Benedetto Croce. W rzeczywistości niewiele wiadomo o tym, co Włosi czuli i myśleli o faszyzmie po jego gwałtownym upadku.
Niniejsza książka uzupełnia tę lukę w badaniach historycznych, oceniając, w jaki sposób Włosi konfrontowali się ze swoją teraźniejszością i negocjowali swoją przeszłość w ciągu dwóch lat od upadku reżimu do ostatecznej klęski RSI i zakończenia wojny światowej w maju 1945 roku. Ożywiając kulturowe wyobrażenia i praktyki z przeszłości, książka ta stawia pozornie trudne pytania dotyczące epokowego wpływu tego, co często wydaje się nieistotne: typowo niewidocznej i pozornie banalnej siły codziennych doświadczeń.
