Faszystowski spektakl, 28: Estetyka władzy we Włoszech Mussoliniego

Opinie czytelników

W „Fascist Spectacle: The Aesthetics of Power in Mussolini's Italy” Simonetta Falasca-Zamponi bada wzajemne oddziaływanie sztuki, kultury i władzy w faszystowskich Włoszech, argumentując, że narracja faszyzmu została skonstruowana w celu wsparcia reżimu Mussoliniego. Autorka przedstawia Mussoliniego jako „artystę-polityka”, który wykorzystywał mit i symbolikę do kształtowania tożsamości narodowej i konsolidacji władzy. Jej praca angażuje się w plastyczność pamięci zbiorowej i narracji historycznych, czerpiąc podobieństwa z pomysłów Michela-Rolpha Trouillota na historię.

Wciągająca analiza estetyki i narracji faszyzmu, unikalne spojrzenie na Mussoliniego jako artystę, dobrze zbadane powiązania z pamięcią historyczną i tożsamością zbiorową, zalecane dla tych, którzy chcą zrozumieć kulturowy wymiar faszyzmu.

Może koncentrować się bardziej na dyskursie niż na realiach historycznych, co może sprawić, że niektórzy czytelnicy będą chcieli bardziej tradycyjnej analizy politycznej lub historycznej.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fascist Spectacle, 28: The Aesthetics of Power in Mussolini's Italy

Zawartość książki:

Ta bogata historia kulturowa włoskiego faszyzmu śledzi ścieżkę narracyjną, która towarzyszyła tworzeniu reżimu i budowaniu władzy Mussoliniego.

Simonetta Falasca-Zamponi odczytuje faszystowskie mity, rytuały, obrazy i przemówienia jako teksty opowiadające historię faszyzmu. Łącząc opracowanie przez Mussoliniego nowego stylu rządzenia z kształtowaniem tożsamości reżimu, Falasca-Zamponi odkrywa, że poszukując symbolicznych środków i form, które reprezentowałyby jego polityczną nowość, faszyzm w rzeczywistości sam powstał, tworząc własną władzę i historię.

Falasca-Zamponi argumentuje, że estetycznie ugruntowane pojęcie polityki kierowało historycznym rozwojem władzy faszystowskiej i determinowało brutalne rozumienie stosunków społecznych przez reżim faszystowski, jego znieczulone i odhumanizowane roszczenia do tworzenia, jego uprzywilejowanie formy w stosunku do norm etycznych, a ostatecznie jego prawdziwie totalitarny charakter.