Epicoene lub milcząca kobieta

Opinie czytelników

Recenzje „Epicoene” podkreślają, że jest to mrocznie zabawna sztuka Bena Jonsona z zaskakującym, niekomediowym zakończeniem. Kilku recenzentów docenia wydanie New Mermaids za wnikliwe notatki i pomocne wprowadzenie. Chociaż popularność sztuki spadła od XVIII wieku, pozostaje ona wartościową lekturą, szczególnie dla tych, którzy dopiero poznają Jonsona lub są zaangażowani w studia akademickie.

Wydanie New Mermaids zawiera cenne informacje kontekstowe, pomocne przypisy i długie wprowadzenie, które pomaga w zrozumieniu. Sztuka jest znana ze swojego humoru i zaskakującego zakończenia, dzięki czemu jest wciągająca dla czytelników. Jest uważana za dobry punkt wyjścia dla osób niezaznajomionych z twórczością Jonsona.

Niektórzy czytelnicy mieli trudności ze zrozumieniem niektórych dialogów przy pierwszym czytaniu i sugerowali, że postacie z wyższych sfer były mniej wiarygodne w porównaniu do tych z innych dzieł Jonsona. Popularność sztuki spadła, co doprowadziło do braku współczesnych przedstawień i dyskusji.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Epicoene or The Silent Woman

Zawartość książki:

"Cicha i kochająca kobieta jest darem Pana".

Ta "doskonała komedia nieszczęścia" cieszyła się ogromnym prestiżem przez ponad sto lat po jej pierwszym przedstawieniu: dla Johna Drydena miała "najwspanialszą i najszlachetniejszą konstrukcję jakiejkolwiek czystej, niezmieszanej komedii w jakimkolwiek języku". Jej tytuł sygnalizuje satyryczną i złożoną troskę Jonsona o płeć: sztuka pyta nie tylko "co powinien zrobić mężczyzna?", ale także jak powinni postępować mężczyźni i kobiety. ", ale jak powinni zachowywać się mężczyźni i kobiety, zarówno jako odpowiednie przykłady swojej płci, jak i wobec siebie nawzajem? Postacie dostarczają przekrój błędnych odpowiedzi, umożliwiając Jonsonowi stworzenie hałaśliwej rozrywki z braku, straty i dysharmonii, do tego stopnia, że zaprzecza prostemu, świątecznemu zakończeniu, którego zwykle oczekują widzowie komedii. Duża część komicznej witalności wynika z degeneracji języka, który Jonson nazwał "narzędziem społeczeństwa", w pustą paplaninę lub wściekłe obelgi, a także z fabuły, która jest serią kłamstw i zdrad (bohater okłamuje wszystkich, a Jonson okłamuje publiczność). Centralną postacią jest mężczyzna o imieniu Morose, który nienawidzi hałasu, ale mieszka w centrum Londynu i który, z powodu swojej decyzji o poślubieniu kobiety, którą uważa za cichą, naraża się na fantastyczną kakofonię głosów, męskich, żeńskich i - epickich.

To studenckie wydanie zawiera obszerne wprowadzenie z informacjami o autorze, datach i źródłach, temacie, krytycznej interpretacji i historii sceny.