Eleodora - Las Consecuencias

Zawartość książki:

Eleodora (1887) i Las consecuencias (1889) stanowią wyjątkowy przykład w twórczości literackiej Mercedes Cabello de Carbonera (1842-1909). Chociaż zwykła krytyka ma tendencję do uznawania obu za tę samą powieść, ponieważ mają tę samą fabułę, istnieje wiele powodów, aby je rozróżnić, w tym ich odpowiednie umiejscowienie na różnych etapach produkcji autora.

Pierwsza z nich jest bliższa dramatowi romantycznemu, podczas gdy druga wykazuje wyraźny naturalistyczny wpływ ostatnich powieści autora. Eleodora i Las consecuencias mogą być traktowane jako proces przepisywania, ujawniając w ten sposób strategie stosowane do konstruowania nowej estetyki: zmiana tytułu, nowe zakończenie, złożoność postaci drugoplanowych, terminy naukowe, opisy itp. W momencie wydania Eleodora korzystała ze wsparcia Ricardo Palmy: to on poparł i opublikował ją w Ateneo de Lima.

Cabello oparł fabułę na swojej tradycji A Mother's Love i zadedykował mu powieść.

Las consecuencias, znacznie bardziej obszerna, porzuca tę elitarną postawę, ponieważ pojawia się seryjnie w kilku numerach La Naci n i jako książka w tym samym roku, ale jest odbierana z negatywną krytyką, bardzo podobną do reakcji wywołanej przez Blanca Sol. Dwa lata dzielą te dwie powieści o tak różnej estetyce, co można interpretować jako ujawnienie napięcia związanego z tym, co kobieta powinna, a czego nie powinna pisać, walki między kanonem a transgresją.

Przyjmując taką postawę, Mercedes Cabello de Carbonera wybrała surową ścieżkę. Wydanie autorstwa Moniki Cardenas ma szczególne znaczenie dla latynoamerykańskiej krytyki literatury feministycznej. Umożliwia ono lekturę pod wszelkimi naukowymi kryteriami dwóch powieści Mercedes Cabello de Carbonera, niepublikowanych od 1889 roku.

Peruwiańska Mercedes Cabello de Carbonera była wyjątkową pisarką, której sława dorównywała Juanie Manueli Gorriti i Emilii Pardo Bazan. Monica Cardenas odzyskała Eleodorę, pierwszą wersję Las consecuencias, i pokazuje, jak estetyka wzniosłości przeplata się z groteską, dziedzictwem okresu romantyzmu. Typy ludzkie Cabellosa pokazują ideologię przełomu wieków.

Jak ujął to wydawca: "Powieści Mercedes Cabellos są wizytówką pułapek otaczających kobiety społeczeństwa Limy XIX wieku (... ) powieść pokazuje sprzeczną nowoczesność". Dzięki tym badaniom, którymi Monica Cardenas kończy swoją pracę doktorską we Francji, możliwe staje się dokonanie genetycznej krytyki technik przepisywania i strategii narracyjnych stosowanych przez Cabello de Carbonera w przejściu od jednej powieści do drugiej.

Isabelle Tauzin-Castellanos.