Ekrany i ego

Opinie czytelników

Screens and the Ego autorstwa Jane-Marie Auret to głęboka i fascynująca eksploracja zmagań pokolenia Z, łącząca fikcję i osobiste refleksje, aby poruszyć ciężkie tematy, takie jak zdrowie psychiczne, wpływ mediów społecznościowych i poszukiwanie tożsamości w erze cyfrowej. Poprzez różne style narracji, książka ma na celu rzucenie światła na zamieszanie i emocjonalne zawirowania charakterystyczne dla tego pokolenia, a wszystko to czerpiąc z osobistych doświadczeń autora.

Książka jest chwalona za mocną narrację, emocjonalną głębię i surową szczerość. Recenzenci podkreślają unikalne, wieloaspektowe podejście autora, łączące osobiste historie z szerszą krytyką społeczną. Wielu docenia prowokującą do myślenia analizę nowoczesności i kwestii zdrowia psychicznego, a także jej zdolność do rezonowania zarówno z czytelnikami z pokolenia Z, jak i starszymi pokoleniami, które chcą je zrozumieć. Styl pisania został zauważony jako zwięzły i wpływowy, z powodzeniem przekazujący złożone emocje i doświadczenia.

Niektórzy recenzenci wspominają, że ciężka tematyka książki, w tym tematy samobójstw, samookaleczeń i nadużyć, może nie być odpowiednia dla wszystkich czytelników. Kilka krytycznych uwag koncentruje się na powtarzających się zwrotach retorycznych i niekiedy abstrakcyjnym stylu pisania, co może utrudniać niektórym dostęp do lektury. Dodatkowo, niezachwiane spojrzenie książki na trudne tematy może być przytłaczające dla czytelników nieprzygotowanych na tak surowe treści.

(na podstawie 102 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Screens and the Ego

Zawartość książki:

Jestem ofiarą własnych kłamstw, a lekarze mnie nie powstrzymali. Nie jestem jedyna.

Widziałem, jak moi rówieśnicy popełniają samobójstwa, przedawkowują, przechodzą transformację i prowadzą życie towarzyskie na ekranach. Pokolenie Z cierpi z powodu rozpadu rodziny nuklearnej, hiperseksualizacji i emaskulacji. Jesteśmy zagubieni.

Unosimy się w Internecie. Screens and the Ego przeplata prawdziwe historie i fikcję, by medytować nad naszym zagubieniem.

Podczas gdy my używamy języka zdrowia psychicznego do opisania naszych osobowości i smutku, moja arabska babcia wciąż używa języka duszy. Napisałam tę książkę, by opłakiwać utratę tego pojęcia przez moje pokolenie.

Napisałam ją, by odzyskać swoją duszę.