Earth Grief: Podróż w głąb i przez ekologiczną stratę

Opinie czytelników

Książka jest chwalona za głęboki wgląd w żałobę i związek z Ziemią, oferując zarówno potwierdzenie, jak i wskazówki w walce o środowisko. Czytelnicy uważają, że jest to głęboko poruszająca eksploracja obecnego kryzysu ekologicznego, podkreślająca znaczenie uznania i wyrażania żalu jako drogi do nadziei i głębszej więzi międzyludzkiej.

Czytelnicy chwalą książkę za jej głęboką i poruszającą treść, elokwentne pisanie oraz duchowy i intelektualny wgląd autora w kwestie środowiskowe. Wielu z nich uważa, że książka ta potwierdza ich poczucie żalu i beznadziei, oferując jednocześnie wspierającą perspektywę radzenia sobie z tymi emocjami.

Niektórzy czytelnicy zauważyli, że książka zawiera przygnębiające dowody zniszczenia środowiska, które mogą być trudne do strawienia, co może zniechęcić tych, którzy szukają czysto optymistycznych rozwiązań. Ponadto ciężkie tematy mogą nie współgrać ze wszystkimi, szczególnie tymi, którzy szukają lżejszych lub prostszych lektur środowiskowych.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Earth Grief: The Journey Into and Through Ecological Loss

Zawartość książki:

Zdobywca złotego medalu Nautilus Book Award *2023: Death/Dying Grief & Loss (Small Press).

Codziennie pojawiają się doniesienia o stanie ekologicznym naszego planetarnego domu, a wiadomości nie są dobre. Systemy ekologiczne są w strasznym niebezpieczeństwie, gatunki umierają milionami, a globalne ocieplenie się pogarsza. Coraz więcej ludzi odczuwa wpływ tego zjawiska, odczuwa pewną formę tego, co nazywa się smutkiem klimatycznym, stratą ekologiczną, a czasem nawet solastalgią. Nasz gatunek wkracza w czas trudnej i głębokiej żałoby. Jak powiedział ekolog Leslie Head: "Żałoba będzie naszym towarzyszem w tej podróży - nie jest to coś, z czym możemy sobie poradzić i przejść dalej". Będzie nam towarzyszyć jeszcze przez długi czas.

Stephen Harrod Buhner zabiera czytelnika w podróż w głąb i przez ten smutek do tego, co czeka po drugiej stronie, do miejsca, które znaleźli Viktor Frankl, Jacques Cousteau, Vaclav Havel, Elizabeth Kubler-Ross i wielu innych. Jest to miejsce, w którym człowiek staje się zaangażowanym świadkiem, żywym wobec strat, które mają miejsce i żalu, który jest odczuwany, ale nie jest przezwyciężany przez nie. Następnie przechodzi przez powszechne poczucie winy i wstydu (uczucia, które są przypisywane tak wielu, ale w rzeczywistości należą do bardzo niewielu), które wynikają z dewastacji ekologicznej. Stamtąd Stephen zagłębia się w to, co dzieje się, gdy umierają ci, których kochamy, gdy tracimy planetarne krajobrazy, lasy, pola i rzeki, które są wyryte w naszej najgłębszej jaźni, kiedy sami jesteśmy zmuszeni podróżować po terytorium śmierci, straty i głębokiego żalu.

W całej książce Stephen czerpie ze swoich studiów z Elizabeth Kubler Ross i innymi osobami, które pracowały z umierającymi, ze swoich lat jako psychoterapeuta, z rozległej pracy z przewlekle chorymi oraz z głębokiego zanurzenia i relacji z roślinami, dzikimi ekosystemami i tą żywą planetą, która jest naszym domem. Pod koniec podróży nie pojawia się optymizm fałszywej nadziei (jak nazywa to Greta Thunberg), ale głębsza i bardziej realistyczna nadzieja, która jest ściśle związana z grawitacją i podróżą przez stratę. Narodziła się ona z połączenia żalu i głębokiej wiary w zielony świat, w planetę, z której powstaliśmy i w nowe życie, które pojawia się wraz z każdą wiosną.

Książka Stephena jest napisana znakomitym stylem prozy, intymnością, głębią wglądu i zaangażowanym opowiadaniem historii, z których jest znany. Nikt, kto ją przeczyta, nie pozostanie niewzruszony ani nigdy więcej nie poczuje się tak, jakby był sam w smutku, jaki odczuwa z powodu tego, co dzieje się z naszym domem.