Dżuma i koniec starożytności: Pandemia w latach 541-750

Opinie czytelników

Książka bada wpływ epidemii, w szczególności dżumy Justyniana, na Wieki Ciemne, prezentując mieszankę esejów naukowych, które oferują nowe perspektywy i metodologie. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za bardzo pouczającą i wciągającą, inni krytykują ją za brak spójności i głębi dowodów.

Oferuje nowe podejścia metodologiczne, dobre początkowe źródło informacji na temat plagi Justyniana, wciągające i kompleksowe dla osób zainteresowanych tematem, ogólnie chwalone jako pouczające i dobrze napisane.

Brak istotnych obiektywnych dowodów, różne poziomy zainteresowania w poszczególnych rozdziałach, niektórzy czytelnicy uważają ją za zbyt akademicką i niejasną, niewielki konsensus w kluczowych kwestiach historycznych, nie rozszerza znacząco istniejącej wiedzy.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Plague and the End of Antiquity: The Pandemic of 541-750

Zawartość książki:

Dżuma była kluczowym czynnikiem wpływającym na schyłek starożytności i początek średniowiecza.

Osiem wieków przed Czarną Śmiercią pandemia dżumy ogarnęła ziemie otaczające Morze Śródziemne i ostatecznie dotarła tak daleko na wschód, jak Persja i tak daleko na północ, jak Wyspy Brytyjskie. Utrzymywała się sporadycznie od 541 do 750 roku, w tym samym okresie, który był świadkiem charakterystycznego kształtowania się Cesarstwa Bizantyjskiego, nowego znaczenia rzymskiego papiestwa i monastycyzmu, początków islamu i błyskawicznej ekspansji imperium arabskiego, wzrostu dynastii Karolingów we frankijskiej Galii i, nieprzypadkowo, początków pozytywnej etyki pracy na łacińskim Zachodzie.

W tym tomie, pierwszym na ten temat, dwunastu naukowców z różnych dyscyplin historii, archeologii, epidemiologii i biologii molekularnej opracowało kompleksowy opis początków pandemii, jej rozprzestrzeniania się i śmiertelności, a także jej skutków gospodarczych, społecznych, politycznych i religijnych. Historycy badają źródła pisane w różnych językach, w tym arabskim, syryjskim, greckim, łacińskim i staroirlandzkim. Archeolodzy analizują doły grobowe, opuszczone wioski i przerwane projekty budowlane.

Epidemiolodzy wykorzystują źródła pisane do śledzenia sposobów i szybkości przenoszenia się choroby, mieszanki podatności i odporności, jaką napotkała, oraz wzorców ponownego pojawienia się choroby w czasie. Wreszcie, biolodzy molekularni, nowicjusze w tego rodzaju badaniach, stali się pionierami paleopatologii, poszukując sposobów identyfikacji patogenów w ludzkich szczątkach z odległej przeszłości".