Dziennik więzienny, tom III - Niebo

Opinie czytelników

Recenzje książki „Heaven: A Prison Diary, Volume 3” są mieszane, wiele osób chwali interesujący wgląd w życie więzienne, podczas gdy inni wyrażają rozczarowanie tempem i głębią relacji. Wielu recenzentów podkreśla znaczenie przeczytania poprzednich książek z serii, aby w pełni docenić tę ostatnią część.

⬤ Dobrze napisana i łatwa w odbiorze
⬤ zapewnia unikalny wgląd w system więziennictwa i doświadczenia więźniów
⬤ ujawnia niesprawiedliwości w systemie karnym
⬤ wciągająca dla tych, którzy przeczytali poprzednie tomy
⬤ prowokująca do myślenia treść dotycząca resocjalizacji i środowiska więziennego
⬤ oferuje głębsze zrozumienie skutków uwięzienia.

⬤ Niektórzy uznali książkę za rozwleczoną i czuli, że jest powtórzeniem poprzednich tomów
⬤ brak zakończenia lub odpowiedzi na pewne pytania
⬤ dostrzeżone niedociągnięcia w uchwyceniu poczucia odkupienia
⬤ niektórzy recenzenci uznali temat za przygnębiający
⬤ kilku zauważyło nieścisłości dotyczące szczegółów kulturowych w narracji.

(na podstawie 465 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Prison Diary Volume III - Heaven

Zawartość książki:

„Ostatni tom dzienników więziennych Jeffreya Archera, A Prison Diary Volume III: Heaven, obejmuje okres od jego przeniesienia z Wayland do ostatecznego zwolnienia warunkowego w lipcu 2003 roku. Zawiera szokującą relację z traumatycznego czasu spędzonego w osławionym więzieniu Lincoln i wydarzeń, które doprowadziły do jego uwięzienia - rzuca również światło na system, który jest bliski załamania.

Opowiedziana z humorem, współczuciem i szczerością, kończy się prowokującym do myślenia manifestem, który powinien być oklaskiwany zarówno przez establishment, jak i populację więzienną.

Dzień 115.

Sobota, 10 listopada 2001.

6. 38 rano.

To wszystko gra. Jestem beznadziejnie nieszczęśliwy, przygnębiony i załamany. Uśmiecham się, kiedy jestem na dnie, śmieję się, kiedy nie widzę humoru, pomagam innym, kiedy sam potrzebuję pomocy. Jestem sam. Gdybym choć przez chwilę pokazał, przez co przechodzę, następnego dnia musiałbym przeczytać szczegóły w jakimś tabloidzie. Wszystko, co robię, to tylko telefon od zaprzyjaźnionego dziennikarza z otwartą książeczką czekową. Nie wiem, skąd wziąłem siłę, by utrzymać tę fasadę i nigdy nie załamać się w niczyjej obecności”.