Dzieci Teheranu: Odyseja uchodźców z Holokaustu

Opinie czytelników

Dzieci Teheranu autorstwa Mikhal Dekel to skrupulatnie zbadana narracja, która opisuje wstrząsającą podróż polskich żydowskich uchodźców uciekających przed nazistami do Związku Radzieckiego podczas II wojny światowej. Autorka odtwarza doświadczenia swojego ojca jako dziecka-uchodźcy, szczegółowo opisując cierpienie, odporność i złożoność tożsamości, z którymi borykała się jej rodzina i inni. Książka stanowi wciągający opis często pomijanego rozdziału historii Holokaustu, podkreślając trudną sytuację uchodźców i wpływ wydarzeń historycznych na życie osobiste.

Książka jest dobrze zbadana, pięknie napisana i zapewnia trzymającą w napięciu, niemal powieściową narrację o mało znanym wydarzeniu historycznym. Łączy osobistą historię z szerszym kontekstem politycznym, oświetlając zmagania polskich uchodźców żydowskich. Czytelnicy uznali ją za głęboko poruszającą, edukacyjną i fascynującą, często opisując ją jako lekturę obowiązkową dla osób zainteresowanych historią Holokaustu. Osobiste powiązania autora dodają narracji głębi i pilności.

Niektórzy czytelnicy zauważyli zamieszanie w przejściach i doceniliby bardziej zróżnicowane perspektywy, w tym nieżydowskich polskich uchodźców. W kilku recenzjach wspomniano o braku ochronnej okładki książki jako drobnej wadzie fizycznej. Ogólnie rzecz biorąc, było niewiele krytycznych uwag, skupiających się głównie na pragnieniu pełniejszego spojrzenia na doświadczenia uchodźców.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tehran Children: A Holocaust Refugee Odyssey

Zawartość książki:

Ojciec autorki Mikhal Dekel, Hannan Teitel, i jej ciotka Regina byli dwojgiem z tych uchodźców. Po ucieczce z miasta we wschodniej Polsce, gdzie ich rodzina od wieków odnosiła sukcesy w browarnictwie, znosili skrajne cierpienia w sowieckich obozach pracy przymusowej zwanych "osiedlami specjalnymi". Potem nastąpiła podróż, podczas której dziesiątki tysięcy ludzi zmarło z głodu i chorób w drodze do radzieckich republik Uzbekistanu i Kazachstanu w Azji Środkowej. Podczas gdy amerykańskie organizacje negocjowały pomoc dla setek tysięcy polskich Żydów, którzy tam pozostali, ojciec i ciotka Dekela byli dwójką z prawie tysiąca dzieci uchodźców, które zostały ewakuowane do Iranu, gdzie zostały przyjęte przez starożytną społeczność persko-żydowską. Miesiące później ich syjonistyczni opiekunowie eskortowali ich przez Indie do Mandatowej Palestyny, gdzie na końcu trzynastotysięcznej podróży dołączyli do setek tysięcy uchodźców (w tym ponad stu tysięcy polskich katolików). Przybycie "Dzieci Teheranu" nie było proste, ponieważ partie religijne i świeckie rywalizowały o ich przyszłość w tym, co wkrótce miało stać się Izraelem.

Zaczynając od śmierci nieodgadnionego teherańskiego dziecka, które było jej ojcem, Dekel łączy wspomnienia z szeroko zakrojonymi badaniami archiwalnymi, aby odzyskać tę zdumiewającą historię, z pomocą towarzyszy podróży i rozmówców, w tym irańskiego kolegi, polskiego polityka PiS, rosyjskiego oligarchy i uzbeckiego potomka koreańskich deportowanych. Historia, którą odkrywa, jest jedną z najgorszych i najlepszych historii ludzkości. Doświadczenia, które przeżyli jej ojciec i ciotka, wraz z wieloma innymi osobami, ostatecznie zmieniły i przedefiniowały ich życie i tożsamość, a także innych uchodźców i ratowników, głęboko i trwale, podczas wojny i po jej zakończeniu.

Z literackim wdziękiem Dzieci Teheranu przedstawiają wyjątkową narrację o Holokauście, której centrum nie jest obóz koncentracyjny, ale uchodźca, i której centrum nie jest Europa, ale Azja Środkowa i Bliski Wschód.