Dyscyplinarne ramy: Prawda fotograficzna i uchwycenie znaczenia

Opinie czytelników

Książka jest dobrze zbadaną i przemyślaną analizą teorii fotografii, uznaną za gęstą prozę i krytyczne spojrzenie na związek między obrazami a znaczeniem. Chociaż jest chwalona za głębię i wciągającą analizę, niektórzy czytelnicy uważają, że jej język jest zawiły i trudny do zrozumienia. Ponadto istnieją obawy dotyczące prezentacji książki po jej dostarczeniu.

Dobrze zbadany, dobrze napisany, mistrzowsko opracowany tekst, wymagający, ale satysfakcjonujący, wciągające badanie teorii fotografii, świeże podejście oparte na praktycznych przykładach, niezbędna lektura dla osób pracujących z obrazami.

Gęsta i zawiła proza, trudna do zrozumienia, może nie być dostępna dla wszystkich czytelników, problemy z prezentacją (np. brak okładki).

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Disciplinary Frame: Photographic Truths and the Capture of Meaning

Zawartość książki:

Fotografia może wydawać się uchwycić rzeczywistość i oko jak żadne inne medium, nakazując wiarę i dzierżąc moc dowodu. W niektórych przypadkach samej fotografii przypisuje się siłę rzeczywistości. Jak kawałek chemicznie odbarwionego papieru może mieć taką moc? Jak utrwala się znaczenie fotografii? W The Disciplinary Frame John Tagg twierdzi, że aby odpowiedzieć na te pytania, musimy przyjrzeć się sposobom, w jakie wszystko, co oprawia fotografię - dyskurs, który ją otacza i instytucje, które ją rozpowszechniają - określa to, co liczy się jako prawda.

Tagg twierdzi, że znaczenie i moc fotografii są dyskursywnymi efektami reżimów, które wytwarzają je jako oficjalny zapis, obraz dokumentalny, dowód historyczny lub sztukę. Wyjaśniając historyczne procesy z tym związane, analizuje szereg odkrywczych studiów przypadków, od XIX-wiecznych europejskich i amerykańskich fotografii, przez prace Walkera Evansa, Dorothei Lange i Margaret Bourke-White z czasów kryzysu, po konceptualistyczną fotografię Johna Baldessariego.

Kluczowe dla tej transformacyjnej pracy są kwestie strategii kulturowej, rozwoju państwa oraz szeroko pojęte kwestie władzy i reprezentacji: w jaki sposób dyscyplina kadru utrzymuje zarówno obraz fotograficzny, jak i widza w miejscu, nie usuwając możliwości uniknięcia, a nawet oporu przed uchwyceniem. Tagg ostatecznie stwierdza, że fotografie są jednocześnie zbyt duże i zbyt małe dla ram, w których są zamknięte - zawsze mówią więcej niż się chce i mniej niż się chce.