Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Dr. Francis T. Stribling and Moral Medicine: Curing the Insane at Virginia's Western State Hospital: 1836-1874
Dr Stribling miał zaledwie dwadzieścia sześć lat w 1836 roku, kiedy został dyrektorem szpitala Western State. W tamtym czasie każda instytucja dla obłąkanych na Południu i wszystkie z wyjątkiem nielicznych w pozostałej części kraju były niewiele więcej niż zakładami karnymi.
Dr Robert Hansen, superintendent Western State Hospital, napisał w 1967 roku: "W epoce zwykłego człowieka dr Stribling posiadał niezwykłą i głęboką wiedzę na temat ludzkiej natury i znaczenia relacji międzyludzkich. Wierzył, że popędy, zainteresowania i potrzeby obłąkanych są takie same jak u innych, a ich zaspokojenie poprzez relacje międzyludzkie pomoże przywrócić im rozsądek". Stribling zdawał sobie sprawę, że szaleństwo jest chorobą, która, jeśli jest wcześnie leczona, jest uleczalna.
Stosował terapię medyczną i moralną, osobno lub w połączeniu, aby wyleczyć swoich pacjentów.
Medycyna moralna obejmowała wczesne leczenie, oddzielanie agresywnych od tych, których można wyleczyć, eliminowanie ograniczeń, gdy tylko było to możliwe, zapewnianie pacjentom pożywnego jedzenia, zajęć, ćwiczeń, rozrywek i usług religijnych. Opiekunowie zostali poinstruowani, jak zwiększyć poczucie własnej wartości swoich pacjentów, zwłaszcza poprzez bycie ich przyjacielem.
Wysiłki Striblinga, aby przyjmować tylko pacjentów, których można wyleczyć, doprowadziły do ostrego sporu między nim a dr Johnem Minsonem na początku lat czterdziestych XIX wieku. Galt był szefem Eastern State Hospital, pierwszej instytucji w Koloniach zbudowanej w celu leczenia obłąkanych. Wkrótce potem Stribling przepisał prawo Wirginii dotyczące obłąkanych, aby dostosować je do swojej polityki przyjęć.
W 1852 roku Stribling i jego dyrektorzy bronili się przed zarzutami kapitana Randolpha, że znęcali się nad swoimi pacjentami. Syn Randolpha był pacjentem Western State. Podczas wojny secesyjnej Stribling zdołał zapewnić opiekę swoim pacjentom nawet po tym, jak wojska Sheridana splądrowały jego szpital.
Opisano codzienne życie niewolników, a także różne podejścia Striblinga i Galta do opieki nad obłąkanymi wolnymi czarnymi i obłąkanymi niewolnikami. Przeanalizowano podobieństwa i różnice między dwoma młodymi lekarzami.
(Stribling miał dwadzieścia sześć lat, a Galt dwadzieścia dwa, gdy objęli swoje stanowiska). ) Listy między dr Stribling i Dorotheą Dix z lat 1849-1860 opisują głęboką i intymną przyjaźń. List pani Stribling do jej osiemnastoletniego syna, który był jeńcem wojennym, jest prawdopodobnie reprezentatywny dla wielu listów od innych matek z Południa i Północy, które znalazły się w podobnej sytuacji. Po wojnie Stribing odniósł sukces po tym, jak złożył petycję do Kongresu o zachowanie swojej pracy.
Jego mowa pojednawcza na spotkaniu kuratorów w Bostonie w 1868 roku została wysoko oceniona przez innych kuratorów i prasę bostońską.
Dr Stribling zmarł w 1874 roku.
