Ocena:
Recenzje książki „Dostoevsky: The Miraculous Years” Josepha Franka podkreślają jej głębię, naukowość i wciągającą narrację o życiu Dostojewskiego w płodnym okresie, w którym pisał główne dzieła pośród osobistych zawirowań. Czytelnicy doceniają dogłębną analizę literatury Dostojewskiego przez Franka i jego umiejętność przeplatania elementów biograficznych z krytyką literacką. Chociaż książka jest chwalona za wgląd i rewelacje na temat geniuszu Dostojewskiego, niektórzy recenzenci zauważają, że dla osób niezaznajomionych z jego dziełami pełne zrozumienie analizy może być trudne.
Zalety:⬤ Dogłębna analiza głównych dzieł Dostojewskiego
⬤ wnikliwe powiązania między jego życiem a literaturą
⬤ doskonałe badania i pisarstwo
⬤ inspirujące dla czytelników do ponownego odwiedzenia powieści Dostojewskiego
⬤ oferuje kontekst historyczny i kulturowy
⬤ oddaje zmagania i triumfy Dostojewskiego.
⬤ może być skomplikowana dla czytelników niezaznajomionych z dziełami Dostojewskiego
⬤ może wymagać ponownego przeczytania poprzednich tomów, aby w pełni docenić treść
⬤ gęsta natura biografii może zniechęcić niektórych czytelników.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Dostoevsky: The Miraculous Years, 1865-1871
Niniejszy tom, czwarty z pięciu zaplanowanych w szeroko uznanej biografii Dostojewskiego autorstwa Josepha Franka, obejmuje sześć najbardziej produktywnych lat w całej karierze pisarza.
To właśnie w tym krótkim okresie Dostojewski stworzył trzy ze swoich największych powieści - Zbrodnię i karę, Idiotę i Diabły - oraz dwie z jego najlepszych nowel, Hazardzistę i Wiecznego męża. Wszystkie te arcydzieła powstały pośród wstrząsających okoliczności praktycznych i ekonomicznych, gdy Dostojewski przenosił się z miejsca na miejsce, często ustępując miejsca swojej pasji do ruletki.
Po ponownym ożenku i ucieczce z Rosji, aby uciec przed natarczywymi wierzycielami i chciwymi krewnymi, nie mógł wrócić z obawy przed wtrąceniem do więzienia dla dłużników. On i jego młoda narzeczona, która dwukrotnie uczyniła go ojcem, żyli obskurnie i skąpo w Szwajcarii, Niemczech i Włoszech, podczas gdy on pracował nad swoim pisarstwem, ich jedynym źródłem dochodu. Przez cały czas martwił się, że jego nawracające ataki epileptyczne osłabiają jego zdolności literackie.
Przymusowe wygnanie wzmogło nie tylko jego miłość do ojczyzny, ale także odrazę do doktryn rosyjskiego nihilizmu - które postrzegał jako obcy europejski import infekujący rosyjską psychikę. Dwie powieści z tego okresu były zatem próbą wyczarowania widma moralnej i społecznej dezintegracji, podczas gdy Idiota przedstawiał koncepcję Dostojewskiego rosyjskiego ideału chrześcijańskiego, który miał nadzieję zająć jego miejsce.
