Dlaczego wywiad zawodzi

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 55 głosach.

Oryginalny tytuł:

Why Intelligence Fails

Zawartość książki:

Rząd Stanów Zjednoczonych każdego roku wydaje ogromne środki na gromadzenie i analizę danych wywiadowczych, jednak historia amerykańskiej polityki zagranicznej jest pełna błędów i nieporozumień, które wynikały z niepowodzeń wywiadowczych. W książce Why Intelligence Fails Robert Jervis analizuje politykę i psychologię dwóch z najbardziej spektakularnych porażek wywiadowczych w ostatnim czasie: błędne przekonanie, że reżim szacha w Iranie był bezpieczny i stabilny w 1978 roku oraz twierdzenie, że Irak miał aktywne programy broni masowego rażenia w 2002 roku.

Sprawa Iranu opiera się na niedawno odtajnionym raporcie, którego sporządzenie Jervis zlecił CIA trzydzieści lat temu, i zawiera memoranda napisane przez urzędników CIA w odpowiedzi na ustalenia Jervisa. Sprawa Iraku, również oparta na przeglądzie wyników społeczności wywiadowczej, opiera się na dokładnej lekturze zarówno dokumentów niejawnych, jak i odtajnionych, chociaż wnioski Jervisa są w pełni poparte dowodami, które zostały odtajnione.

W obu przypadkach Jervis stwierdza nie tylko, że dane wywiadowcze były bardzo wadliwe, ale także, że późniejsze wyjaśnienia - analitycy ugięli się pod presją polityczną i powiedzieli Białemu Domowi to, co chciał usłyszeć, lub byli celowo ślepi - były również nieprawidłowe. Zwolennicy tych wyjaśnień twierdzili, że początkowe błędy zostały spotęgowane przez myślenie grupowe, brak koordynacji w rządzie i brak wymiany informacji. Zalecenia polityczne, w tym niedawne ustanowienie Dyrektora Wywiadu Narodowego, miały naprawić sytuację.

W ocenie Jervisa ani wyjaśnienia, ani recepty nie są adekwatne. Wnioski wyciągnięte przez wywiad były w rzeczywistości całkiem wiarygodne, biorąc pod uwagę dostępne informacje. Błędy wynikały, jak konkluduje, z niewystarczającej uwagi poświęconej sposobom gromadzenia i interpretowania informacji, braku samoświadomości na temat czynników, które doprowadziły do osądów, oraz kultury organizacyjnej, która nie zdołała zbadać słabości i zbadać alternatyw. Oceniając nieodłączne napięcia między metodami i celami personelu wywiadowczego i decydentów politycznych z unikalnej perspektywy wewnętrznej, Jervis zdecydowanie krytykuje ostatnie propozycje poprawy wydajności społeczności wywiadowczej i omawia sposoby, w jakie można poprawić przyszłą analizę.