Diaspora jazzowa: muzyka i globalizacja

Oryginalny tytuł:

Jazz Diaspora: Music and Globalisation

Zawartość książki:

Jazz Diaspora: Music and Globalisation opowiada o międzynarodowej diasporze jazzu, która rozpoczęła się w ciągu roku od pierwszych nagrań jazzowych w 1917 roku. Książka ta bada procesy globalnej diaspory jazzowej i jej implikacje dla historiografii jazzu w ogóle, argumentując za jej znaczeniem dla dziedzin studiów dźwiękowych i teorii kognitywnej. Do końca XX wieku historiografia i analiza jazzu koncentrowały się na Stanach Zjednoczonych, niemal całkowicie wykluczając jakikolwiek inny region. Głównym założeniem tej książki jest to, że jazz nie został "wynaleziony", a następnie wyeksportowany: został wynaleziony w procesie rozpowszechniania.

Jazz Diaspora jest trwałym argumentem na rzecz alternatywnej historiografii, opartej na przejściu od amerykańsko-centrycznej do diasporycznej perspektywy muzyki. Uzasadnienie jest obosieczne. Wydaje się, że większość światowego jazzu jest doświadczana (wykonywana i konsumowana) w miejscach diasporycznych - to znaczy poza ustalonym geograficznym punktem pochodzenia - a ignorowanie jazzu diasporycznego oznacza ignorowanie większości aktywności jazzowej. Powszechnie uważa się również, że równowaga uległa zmianie, ponieważ jazz w swojej ojczyźnie stał się coraz bardziej konserwatywny.

Przyjęto założenie, że tylko "autentyczna" wersja muzyki - reprezentowana w kraju jej pochodzenia - ma znaczenie estetyczne i historyczne w narracji jazzowej; że formy, które pojawiły się w innych krajach, były po prostu raczej bladymi i osłabionymi echami "prawdziwej rzeczy". Towarzyszyły temu wyzwania dla kryterium autentyczności opartej na miejscu i rasie jako sposobu oceny wartości form muzyki popularnej w ogóle. Jako pierwowzór globalizacji muzyki popularnej, diasporyczny jazz stanowi niezwykle pouczający szablon do studiowania historii nowoczesności rozgrywanej muzycznie.