Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje wymagającą, ale satysfakcjonującą analizę „Dialektyki negatywnej” Adorna przez pryzmat różnych postaci filozoficznych, zwłaszcza Kanta i Hegla. Celem O'Connora jest pogłębienie zrozumienia wkładu Adorna w filozofię, zwłaszcza w odniesieniu do dynamiki doświadczenia.
Zalety:Ekspertyza autora zapewnia jasną i dogłębną analizę złożonych idei. Przeciwstawia się powszechnym błędnym przekonaniom na temat filozoficznego znaczenia Adorno i zachęca do głębszej świadomości relacji podmiot-przedmiot w filozofii.
Wady:Materiał jest wymagający i może nie być odpowiedni dla osób poszukujących tekstu wprowadzającego do tematu.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Adorno's Negative Dialectic
Zawartość książki:
Czysto filozoficzne obawy negatywnej dialektyki Theodora W. Adorno wydają się być dalekie od konkretności teorii krytycznej; filozofia Adorno rozważa być może najbardziej tradycyjny temat czystej filozofii, strukturę doświadczenia, podczas gdy teoria krytyczna bada konkretne aspekty społeczeństwa.
Jednak, jak pokazuje Brian O'Connor w tej bardzo oryginalnej interpretacji filozofii Adorna, negatywna dialektyka może być postrzegana jako teoretyczny fundament refleksyjności lub krytycznej racjonalności wymaganej przez teorię krytyczną. Adorno, argumentuje O'Connor, jest zaangażowany w konkretyzację filozofii: jego teza o nietożsamości próbuje pokazać, że rzeczywistość nie jest redukowalna do pozorów. Kładzie to podwaliny pod stosowaną konkretną krytykę pozorów, która jest niezbędna dla możliwości teorii krytycznej.
Aby wyjaśnić kontekst, w którym działa filozofia Adorna - tradycję nowoczesnej filozofii niemieckiej, od Kanta do Heideggera - O'Connor szczegółowo analizuje idee tych filozofów, a także samookreślające się różnice między Adornem a nimi. O'Connor omawia Georga Luc csa i wpływ jego teorii protokrytycznej na myśl Adorna; elementy niemieckiego idealizmu Kanta i Hegla zawłaszczone przez Adorna dla jego teorii mediacji podmiot-przedmiot; priorytet przedmiotu i sprawczość podmiotu w epistemologii Adorna; oraz ważne krytyki Kanta i fenomenologii Heideggera i Husserla, które zarówno oświetlają kluczowe koncepcje Adorna, jak i ujawniają jego konstrukcję teorii krytycznej poprzez zaangażowanie w problemy filozofii.
