Dariusz w cieniu Aleksandra

Opinie czytelników

Książka bada historyczną postać Dariusza III i sposób, w jaki jego wizerunek został zniekształcony przez źródła z różnych epok. Sugeruje, że historia często odzwierciedla uprzedzenia zwycięzców, szczególnie w zabójstwie charakteru Dariusza. Praca jest zarówno naukowa, jak i ambitna, ale czasami może być trudna do odczytania.

Dobrze zbadana i naukowa, oferuje nowe spojrzenie na Dariusza III, podkreśla uprzedzenia w narracjach historycznych, pochwały od czytelników, którzy doceniają poprzednie prace autora i głębię dyskusji.

Niektórzy czytelnicy uznali ją za trudną do przeczytania, uważali, że brakuje w niej bezpośredniej treści historycznej i zauważyli, że skupia się ona bardziej na trudnościach w określaniu historii niż na dostarczaniu prostej narracji historycznej.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Darius in the Shadow of Alexander

Zawartość książki:

Dariusz III, ostatni z dynastycznych spadkobierców Cyrusa Wielkiego i legendarny wróg Aleksandra Wielkiego, rządził imperium perskim rozciągającym się od Morza Śródziemnego po rzekę Indus. Jednak pomimo tego, że był najpotężniejszym królem swoich czasów, Dariusz pozostaje mało znaną postacią.

Jak wyjaśnia Pierre Briant w pierwszej książce poświęconej pamięci historycznej Dariusza III, niewiele, co o nim wiadomo, pochodzi głównie ze źródeł greckich i rzymskich, które często przedstawiają go w niepochlebnym świetle, jako dekadenckiego Orienta, któremu brakowało męskich cnót jego zachodnich przeciwników. Nawet średniowieczne źródła perskie, będące pod wpływem romansu o Aleksandrze, nie są wolne od ostrych uprzedzeń wobec króla Dā.

Rā.

którego uważali za pozbawionego tradycyjnych królewskich cnót. Starożytne relacje klasyczne przedstawiają człowieka, który jest pod każdym względem przeciwieństwem Aleksandra - słabego umysłu, nieudolnego militarnie, uzależnionego od przyjemności i próżnego. Kiedy żona i dzieci Dariusza zostają pojmane przez siły Aleksandra w bitwie pod Issos, Dariusz jest gotów okupić całe swoje królestwo, aby je uratować - być może oddany mąż i ojciec, ale słaby król.

Podczas gdy Dariusz wydaje się być skazany na bycie przypisem w kronice podbojów Aleksandra, pod jednym względem to Dariusz śmieje się ostatni. Po porażce Dariusza w 331 r. p.n.e. historycy opisują Aleksandra jako coraz bardziej przypominającego swojego pokonanego przeciwnika: podobnego do Dariusza sybarytę skłonnego do niemęskich ekscesów.