Czym jest żydowski klasycysta?: Eseje na temat osobistego głosu i polityki dyscyplinarnej

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

What Is a Jewish Classicist?: Essays on the Personal Voice and Disciplinary Politics

Zawartość książki:

W ostatnich latach żadna kwestia nie wstrząsnęła środowiskiem akademickim i jego rolą w społeczeństwie bardziej niż polityka personalna jego instytucji: kto ma dostęp do edukacji? W jaki sposób to, kim jesteś, zmienia to, co studiujesz i jak się w to angażujesz? W jaki sposób stypendium odzwierciedla politykę społeczeństwa - a jak powinno? Te nowe eseje jednego z najbardziej znanych badaczy starożytnej Grecji stanowią odświeżający i prowokujący wkład w te dyskusje.

What is a Jewish Classicist? analizuje, w jaki sposób osobisty głos naukowca odgrywa rolę w nauce, w jaki sposób religia i tożsamość kulturowa są odgrywane w ramach dyscypliny akademickiej oraz w jaki sposób tłumaczenie, serce każdego zaangażowania w literaturę starożytności, jest praktyką transformacyjną. Ta aktualna, wciągająca i odkrywcza książka otwiera ostrą i osobistą perspektywę na to, jak i dlaczego studia nad starożytnością stały się polem bitwy we współczesnej kulturze.

Pierwszy esej przygląda się temu, w jaki sposób naukowcy mogą i powinni mówić o sobie i jak taka pozycjonowanie wpływa na pracę naukowca - czy ktokolwiek może opowiedzieć swoją własną historię z wystarczającą samoświadomością, wyrafinowaniem i troską? Drugi esej, który nadaje książce tytuł, przyjmuje bardziej społeczno-antropologiczne podejście do dyscypliny i pyta, w jaki sposób jej wzorce włączenia i wykluczenia, strategie identyfikacji i uznania, przyczyniły się do kształtu dyscypliny klasyki. To wstępne badanie otwiera się na fascynującą historię zmian - jak Żydzi byli wykluczeni z dyscypliny przez wiele lat, ale stopniowo po II wojnie światowej łatwiej się do niej asymilowali. To z kolei rodzi trudne pytania o obecne skupienie się na rasie i kolorze skóry jako definiujących aspektach osobistej identyfikacji oraz o to, w jaki sposób środowisko akademickie odzwierciedla lub przyczynia się do szerszej polityki społecznej. Trzeci esej przyjmuje inne podejście historyczne i przygląda się infrastrukturze lub technologii dyscypliny poprzez jedną z jej integralnych i uświęconych tradycją praktyk, a mianowicie tłumaczenie. Omówiono w nim, w jaki sposób tłumaczenie, dalekie od bycia zwykłą techniką, jest działaniem transformacyjnym, które pomaga uczynić każdego klasyka tym, kim jest. Rzeczywiście, każde pokolenie potrzebuje własnych tłumaczeń, ponieważ każda epoka na nowo definiuje swój związek ze starożytnością.