Czy nie krwawimy? Tajemnica Jona Mote'a

Opinie czytelników

Recenzje „Do We Not Bleed?” podkreślają wciągający rozwój postaci i humorystyczne, ale przejmujące badanie życia, wiary i doświadczeń osób o specjalnych potrzebach. Czytelnicy doceniają połączenie tajemnicy, komentarza społecznego i introspekcji. Jednak niektórzy krytycy skupiają się na postrzeganym braku silnej fabuły i zauważalnej przewidywalności w odniesieniu do tajemnicy.

⬤ Wciągający rozwój postaci, szczególnie Jona i Judy.
⬤ Humor przeplatający się z głęboką introspekcją i komentarzem społecznym.
⬤ Emocjonalny rezonans, sprawiający, że czytelnicy zarówno śmieją się, jak i płaczą.
⬤ Prowokujące do myślenia tematy dotyczące normalności i niepełnosprawności.
⬤ Bogaty opis, który oddaje otoczenie.
⬤ Narracja zachęca do refleksji nad ważnymi życiowymi pytaniami i człowieczeństwem.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali tajemniczą fabułę za przewidywalną i pozbawioną głębi.
⬤ Krytycy wspominają, że narracja może wydawać się chaotyczna ze względu na introspektywny styl głównego bohatera.
⬤ Przypadki szorstkiego języka, które zdaniem niektórych były niepotrzebne.
⬤ Kilka osób zauważyło, że choć książka jest wciągająca, to nie prezentuje się tak ekscytująco w porównaniu z tradycyjnymi gatunkami kryminałów.

(na podstawie 28 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Do We Not Bleed?: A Jon Mote Mystery

Zawartość książki:

Młoda kobieta nie żyje. Mężczyzna z ograniczoną zdolnością do czynności prawnych zostaje oskarżony. Jego przyjaciele, również ranni, próbują mu pomóc. W trakcie tego procesu uczą Jona Mote'a jednej lub dwóch rzeczy, których desperacko potrzebuje się nauczyć.

Jon nie słyszy już głosów, ale nie jest przekonany, czy cichy wszechświat jest lepszy od nawiedzonego. Odesłał swoją siostrę Judy do jej domu grupowego i podjął tam pracę, która stawia go w towarzystwie sześciu osób, które, nieco buntowniczo, nazywa Specjalnymi.

Jon uważa, że jego zadaniem jest nauczenie tych ludzi podstawowych umiejętności życiowych, takich jak określanie czasu, wydawanie reszty i jazda autobusem. Świat mówi, że należy im współczuć, a może nawet ich wyeliminować. W najlepszym razie należy się nimi opiekować. Ale odkrywa, że Judy, Ralph, Bonita, Jimmy, Billy the Skywatcher i J. P. posiadają coś, czego on i świat bardzo potrzebują.

Oskarżony, J. P., jest łagodnym człowiekiem, który nie potrafi określić czasu ani temperatury, ale chce, abyś był szczęśliwy. Czy jest również zabójcą? Biurokracja tak go ocenia i wysyła do zakładu dla obłąkanych. Jego przyjaciele wiedzą, że jeśli go nie odzyskają, uschnie i umrze.

Tymczasem Jon ma własne problemy. Zagraża mu nie tyle dezintegracja, co normalność - bezsens przyziemności. Żywy, ale banalny.

Szukając czegoś, co wypełniłoby pustkę i sposobu na uratowanie swojego klienta i przyjaciela, Jon nieoczekiwanie ponownie łączy się ze swoją wyobcowaną żoną, Zillah, i ma niepokojące spotkanie z niezwykłą zakonnicą, która przedstawia mu sposób patrzenia na świat, który go zastanawia i intryguje.