Ocena:

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Part Two: The Levant in the Second Millennium BC
Pojawienie się druku w XV wieku umożliwiło powszechne korzystanie z Biblii, ustanawiając jej autorytet jako jedynego zapisu starożytnej historii bez konkurencji ze strony innych źródeł przez ponad 4 wieki. Dopiero w XIX wieku odkryliśmy na nowo, jak rozumieć starożytne teksty klinowe i hieroglificzne z cywilizacji mezopotamskiej i egipskiej. Stopniowo tłumaczenia starożytnych oryginalnych tekstów sięgających 5000 lat wstecz, znacznie wcześniej niż jakiekolwiek fragmenty Starego Testamentu, ujawniły zagmatwany zapis historii zawarty w Biblii. Nie jest to zaskakujące, ponieważ pismo hebrajskie pojawiło się dopiero w 1000 r. p.n.e., kiedy przyjęto alfabet fenicki.
Być może zaskakujące jest to, że nawet teksty z okresu monarchicznego (1000 p.n.e. do 597 p.n.e.) zostały napisane lub przynajmniej mocno przeredagowane setki lat po opisywanych wydarzeniach. Rzeczywiście, większość pism Starego Testamentu używa języka i odniesień wyraźnie datujących autorstwo na czas wygnania (597 p.n.e. do 538 p.n.e.) lub później.
Kiedy kapłani w Babilonie próbowali stworzyć historię powstania narodu na podstawie starożytnych tradycji ustnych, mieli jedynie mgliste pojęcie o historii i nie mieli żadnej metody weryfikacji. W Biblii Exodus następuje po niewoli pod rządami Egipcjan, ale badania przeprowadzone na potrzeby tej książki wskazują na wygnanie, a następnie niewolę pod rządami Egiptu.