Czerwony, biały i czarny: Kino i struktura amerykańskich antagonizmów

Opinie czytelników

Książka jest wysoko ceniona za głęboki wgląd w teorię krytyczną i badanie Czarności, ale jest znana z gęstego, akademickiego języka, który może być wyzwaniem i wymaga raczej uważnego studiowania niż swobodnej lektury.

⬤ Uważana za arcydzieło i jedno z największych dzieł teorii krytycznej.
⬤ Frank Wilderson jest postrzegany jako rewolucyjny pisarz z głęboką, prowokującą do myślenia analizą.
⬤ Prowokacyjna treść, która podważa istniejące założenia dotyczące czarnego niewolnictwa i społeczeństwa.
⬤ Przydatna w debatach akademickich i dyskusjach na temat śmierci społecznej.

⬤ Język jest gęsty i złożony, co utrudnia swobodną lekturę.
⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać ją za zbyt akademicką i niepotrzebnie skomplikowaną.
⬤ Książka uznana za drogą ze względu na zawartą w niej treść.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Red, White & Black: Cinema and the Structure of U.S. Antagonisms

Zawartość książki:

Red, White & Black to prowokacyjna krytyka filmów zaangażowanych społecznie i związanego z nimi dyskursu krytycznego. Oferując niezachwianą relację rasy i reprezentacji, Frank B.

Wilderson III pyta, czy takie filmy dokładnie reprezentują strukturę antagonizmów rasowych w USA. Struktura ta opiera się na trzech zasadniczych pozycjach podmiotowych: Białego ("osadnika", "pana" i "człowieka"), Czerwonego ("dzikusa" i "pół-człowieka") oraz Czarnego ("niewolnika" i "nie-człowieka"). Wilderson twierdzi, że dla Czarnych niewolnictwo jest ontologicznym, nieodłącznym elementem ich bytu.

Od początku europejskiego handlu niewolnikami aż do teraz, Czarni mieli symboliczną wartość jako zamienne mięso, jako nie-ludzie (lub anty-ludzie), wobec których Biali definiowali siebie jako ludzi. Tak jak niewolnictwo jest egzystencjalną podstawą pozycji czarnego podmiotu, tak ludobójstwo jest niezbędne dla ontologii Indian. Obie pozycje są fundamentalne dla istnienia (białej) ludzkości.

Wilderson szczegółowo analizuje dwa filmy czarnoskórych reżyserów, Antwone'a Fishera (Denzel Washington) i Bush Mama (Haile Gerima); jeden film hinduskiego reżysera, Skins (Chris Eyre); oraz jeden film białego reżysera, Monster's Ball (Marc Foster). Filmy te przedstawiają czerwonych i czarnych ludzi borykających się z takimi problemami jak bezdomność i reperkusje uwięzienia. Przedstawiają społeczne zawirowania w kategoriach konfliktu, jako problemy, które można rozwiązać (przynajmniej teoretycznie, jeśli nie w danej narracji).

Wilderson utrzymuje, że na poziomie narracji nie dostrzegają one, że zamieszanie nie opiera się na konflikcie, ale na zasadniczo niemożliwych do pogodzenia antagonizmach rasowych. Jednak, jak wyjaśnia, antagonizmy te są nieumyślnie ujawniane w strategiach nienarracyjnych filmów, w decyzjach dotyczących kwestii takich jak oświetlenie, kąty kamery i dźwięk.