Czarny koń w Wietnamie: 11 Pułk Kawalerii Pancernej w Wietnamie i Kambodży, 1966-1972

Opinie czytelników

Książka Dona Snedekera zapewnia kompleksową i emocjonalną narrację o doświadczeniach 11 Pułku Kawalerii Pancernej podczas wojny w Wietnamie. Pisarstwo łączy kontekst historyczny z osobistymi historiami, podkreślając osiągnięcia pułku, jednocześnie ujawniając wyzwania, przed którymi stanęli.

Książka jest dobrze zbadana, wciągająca i zawiera opisową prozę, która rezonuje zarówno z weteranami, jak i miłośnikami historii. Zawiera pomocne mapy i osobiste relacje, które wzbogacają narrację. Wielu czytelników docenia przedstawienie znaczącej roli i odwagi 11 ACR podczas wojny. Organizacja i czytelność są również chwalone, dzięki czemu książka jest dostępna dla różnych odbiorców.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książka skłania się raczej w kierunku hołdu niż wyważonej relacji historycznej, krytykując brak relacji z niektórych bitew i wpływ wymiany personelu na spójność jednostki. W kilku recenzjach zauważono potrzebę bardziej szczegółowych historii osobistych i innych perspektyw na operacje jednostki.

(na podstawie 23 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Blackhorse in Vietnam: The 11th Armored Cavalry Regiment in Vietnam and Cambodia, 1966-1972

Zawartość książki:

Opowieść o tym, jak 11. Brygada Kawalerii Pancernej przezwyciężyła przekonanie, że Wietnam był wojną piechoty i pokazała, co pancerz może zdziałać w powstaniu.

Finalista, 2020 Army Historical Foundation Distinguished Writing Awards.

Kiedy 11 Pułk Kawalerii Pancernej zszedł na ląd w Vung Tau w Wietnamie Południowym we wrześniu 1966 roku, stanął przed wieloma wyzwaniami. Wróg - Vietcong (VC) i Armia Północnowietnamska (NVA) - był oczywiście najważniejszym wyzwaniem. Ale teren i pogoda były również czynnikami, które mogły negatywnie wpłynąć na wykorzystanie zarówno pojazdów opancerzonych, jak i śmigłowców. Równie dużym wyzwaniem był brak doktryny i taktyki dotyczącej wykorzystania kawalerii pancernej w walce z rebeliantami - zwłaszcza podczas szkolenia przed rozmieszczeniem i początkowych operacji bojowych.

Ale co równie ważne, w armii istniało instytucjonalne uprzedzenie, że rebelia to wojna piechoty. Pomimo gęstej dżungli i monsunowych deszczy, pomimo braku wytycznych doktrynalnych, dowódcy Blackhorse znaleźli sposób na pokonanie przeszkód i wykonanie misji. W ciągu roku od przybycia do Wietnamu, żołnierze Blackhorse pokonali zasadzki, w których znajdowały się salwy z broni przeciwpancernej, mnóstwo min i skoordynowane ataki wzmocnionych pułków wroga na pozycje wielkości oddziału. Pokonali całą dywizję wroga dwukrotnie większą od nich. Co najważniejsze, 11. Kawaleria z powodzeniem zademonstrowała zdolność do działania na drogach i poza nimi, w dżungli oraz zarówno w porze deszczowej, jak i suchej. Wiosną 1967 roku dowódcy armii zaczęli zdawać sobie sprawę z wartości sił pancernych w Wietnamie. Z pułkiem Blackhorse na czele, pancerz został uznany za istotną część zespołu bojowego.

Jest to historia pułku Blackhorse podczas wojny w Wietnamie oraz historie niektórych z 20 000 młodych Amerykanów, którzy służyli w jego szeregach podczas wojny.