Ocena:
Książka „The Blackhorse in Vietnam” autorstwa Dona Snedekera oferuje szczegółową i fascynującą narrację o doświadczeniach 11 Pułku Kawalerii Pancernej podczas wojny w Wietnamie. Zapewnia wnikliwy przegląd bitew pułku, jego wpływ na wojnę i życie żołnierzy, jednocześnie łącząc ich doświadczenia z szerszymi wydarzeniami historycznymi. Pomimo jej mocnych stron, niektórzy czytelnicy uważają, że jest ona zbyt przychylna pułkowi i brakuje w niej krytycznej analizy jego działań.
Zalety:⬤ Mistrzowskie pisarstwo, które trafia zarówno do weteranów, jak i miłośników historii.
⬤ Żywe opisy życia w pułku, oddające szczegóły sensoryczne.
⬤ Dobrze zbadane z szerokim wykorzystaniem osobistych relacji weteranów.
⬤ Przejrzysta organizacja, ułatwiająca śledzenie historii pułku.
⬤ Dobre wykorzystanie map i zdjęć do wsparcia narracji.
⬤ Emocjonalne i wciągające opowiadanie historii, dzięki czemu trudno ją odłożyć.
⬤ Zapewnia kontekst dla operacji pułku w odniesieniu do wojny w Wietnamie.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że jest zbyt pozytywnie nastawiona do 11 ACR i brakuje w niej krytycznych perspektyw.
⬤ Nie obejmuje niektórych znaczących bitew lub osobistych historii z terenu.
⬤ Niektórzy krytycy sugerują, że potrzeba więcej szczegółów na temat wyzwań związanych ze spójnością i morale jednostki.
⬤ Opisana jako luźno napisana w niektórych częściach, co może umniejszać doświadczenie dla niektórych.
(na podstawie 23 opinii czytelników)
The Blackhorse in Vietnam: The 11th Armored Cavalry Regiment in Vietnam and Cambodia, 1966-1972
Finalista, 2020 Army Historical Foundation Distinguished Writing Awards.
Kiedy 11 Pułk Kawalerii Pancernej zszedł na ląd w Vung Tau w Wietnamie Południowym we wrześniu 1966 roku, stanął przed wieloma wyzwaniami. Wróg - Vietcong (VC) i Armia Północnowietnamska (NVA) - był oczywiście najważniejszym wyzwaniem. Ale teren i pogoda były również czynnikami, które mogły negatywnie wpłynąć na wykorzystanie zarówno pojazdów opancerzonych, jak i śmigłowców. Równie dużym wyzwaniem był brak doktryny i taktyki dotyczącej wykorzystania kawalerii pancernej w walce z rebeliantami - zwłaszcza podczas szkolenia przed rozmieszczeniem i początkowych operacji bojowych.
Ale co równie ważne, w armii istniało instytucjonalne uprzedzenie, że rebelia to wojna piechoty. Pomimo gęstej dżungli i monsunowych deszczy, pomimo braku wytycznych doktrynalnych, dowódcy Blackhorse znaleźli sposób na pokonanie przeszkód i wykonanie misji. W ciągu roku od przybycia do Wietnamu, żołnierze Blackhorse pokonali zasadzki, w których znajdowały się salwy z broni przeciwpancernej, mnóstwo min i skoordynowane ataki wzmocnionych pułków wroga na pozycje wielkości oddziału. Pokonali całą dywizję wroga dwukrotnie większą od nich. Co najważniejsze, 11. Kawaleria z powodzeniem zademonstrowała zdolność do działania na drogach i poza nimi, w dżungli oraz zarówno w porze deszczowej, jak i suchej. Wiosną 1967 roku dowódcy armii zaczęli zdawać sobie sprawę z wartości sił pancernych w Wietnamie. Z pułkiem Blackhorse na czele, pancerz został uznany za istotną część zespołu bojowego.
Jest to historia pułku Blackhorse podczas wojny w Wietnamie oraz historie niektórych z 20 000 młodych Amerykanów, którzy służyli w jego szeregach podczas wojny.
