Co my tu robimy? Eseje

Opinie czytelników

Książka zawiera zbiór esejów autorstwa Marilynne Robinson, poruszających tematy edukacji liberalnej, teologii i nauk humanistycznych, oprawionych w krytyczne spojrzenie na współczesną kulturę i społeczeństwo. Podczas gdy niektórzy czytelnicy chwalą głębię i przemyślenie jej pisarstwa, inni uważają je za niepotrzebnie trudne i akademickie.

⬤ Prowokujące do myślenia eseje, które rzucają wyzwanie czytelnikom, by podnieśli poziom swojego myślenia.
⬤ Unikalne spojrzenie Robinson na liberalną edukację i nauki humanistyczne jest wysoko cenione.
⬤ Wiele esejów zawiera głębokie teologiczne i kulturowe spostrzeżenia.
⬤ Pisze świeżym głosem, łącząc tematy religijne z analizą polityczną i historyczną.

⬤ Pisanie jest często postrzegane jako zbyt trudne i rozwlekłe, przez co trudno się je czyta.
⬤ W esejach występują zauważalne powtórzenia, co może umniejszać ich ogólny wpływ.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że eseje są zbyt akademickie i niewystarczająco angażujące dla ogółu odbiorców.

(na podstawie 25 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

What Are We Doing Here?: Essays

Zawartość książki:

Nowe eseje na tematy teologiczne, polityczne i współczesne autorstwa laureatki Nagrody Pulitzera.

Marilynne Robinson zanurzyła się w ludzkim duchu w swoich znanych powieściach, w tym Lila, zdobywczyni nagrody National Book Critics Circle Award, i Gilead, zdobywczyni nagrody Pulitzera i National Book Critics Circle Award. W tym nowym zbiorze esejów skupia swój przenikliwy umysł na współczesnym klimacie politycznym i tajemnicach wiary.

Niezależnie od tego, czy bada, w jaki sposób prace wielkich myślicieli o Ameryce, takich jak Emerson i Tocqueville, wpływają na naszą świadomość polityczną, czy też omawia sposób, w jaki piękno wpływa na codzienne życie i dyscyplinuje je, niezrównana proza Robinsona i bezgraniczne człowieczeństwo są w pełni widoczne. What Are We Doing Here? to wezwanie Amerykanów do kontynuowania tradycji tych wielkich myślicieli i do przekształcenia amerykańskiego życia politycznego i kulturalnego jako „głęboko pod wrażeniem obowiązku i jako) wielkiego teatru heroicznej hojności, która mimo wszystko jest czasami namacalna”.