Cisza Boga

Opinie czytelników

Kolekcja poezji Franza Wrighta, w szczególności „God's Silence”, wywołuje szereg reakcji ze strony czytelników. Wielu uważa wiersze za głęboko poruszające i wzbogacające, celebrując wyjątkowe spojrzenie Wrighta na życie, miłość, cierpienie i duchowość. Inni zwracają uwagę na konfesyjny ton i introspektywną naturę dzieła, obok momentów błyskotliwości i niezręczności. Jednak niektóre recenzje wyrażają rozczarowanie, określając części zbioru jako zbyt złożone lub mało inspirujące.

Wielu czytelników docenia głębię, emocjonalny rezonans i oryginalność poezji Wrighta. Jego zdolność do przekazywania głębokich uczuć i poruszania trudnych tematów, takich jak uzależnienie, depresja i duchowość, jest powszechnie chwalona. Piękno i szczerość jego języka, wraz z silną kontemplacyjną jakością, również się wyróżniają. Kilka recenzji podkreśla przyjemny i wciągający charakter lektury, zachęcając do ponownego przeczytania.

Niektórzy recenzenci uważają, że fragmenty zbioru są rozwlekłe, banalne lub mniej imponujące, co prowadzi do mniej wciągającego doświadczenia dla tych czytelników. Pojawiają się wzmianki o trudnościach w dostępie do niektórych bardziej abstrakcyjnych pomysłów, a kilku czytelników poczuło się zawiedzionych lub uznało, że praca nie spełnia ich oczekiwań, co doprowadziło do krytyki stylu Wrighta w porównaniu z innymi poetami.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

God's Silence

Zawartość książki:

W tym nowym, świetlistym zbiorze wierszy Franz Wright rozwija duchową radość, którą odnalazł w nagrodzonym Pulitzerem „Spacerze do Martha's Vineyard”. Wright, którego znamy jako poetę znakomitych miniatur, otwiera God's Silence utworem „East Boston, 1996”, potężnym długim wierszem, w którym spogląda wstecz na mroczniejsze momenty w kształtowaniu swojej wrażliwości. Dzieli się swoimi prywatnymi zasadami jazdy autobusem („Żadnego kontaktu wzrokowego: oczy przerażonych / przerażają”) i wspomina, między innymi, swoje pierwsze spotkanie ze strzelbą jako ośmioletni chłopiec („Na polanie w łodygach kukurydzy... zasugerowano / żebym strzelił / do tej mruczącej rodziny wron”). W całym tomie Wright kontynuuje wnikliwe studium własnej i naszej zbiorowej duszy. Osiąga nowy poziom akceptacji, gdy intonuje paradoks „Słyszałem ciszę Boga jak słońce” i podziwia nasze przypuszczenia:

Mówimy o Niebie, którego jeszcze nie osiągnęliśmy.

Nawet to, świętość rzeczy.

Dokładnie takie, jakie są i nigdy nie będą.

Chociaż Wright często szuka przebaczenia w tych wierszach, jego czarny dowcip i auto-deprecjacja są niezawodnie obecne, a on z przyjemnością przypomina nam, że „literatura przegra, światło słoneczne wygra, nie martw się”.

Ale w tej książce literatura również wygrywa. God's Silence to głęboko odczuwana celebracja tego, co poezja (i jej cisza) może dla nas zrobić.

Z wydania w twardej oprawie.