Opinie czytelników
Podsumowanie:„Chromofobia” Davida Batchelora analizuje zachodnią kulturową niechęć do koloru, omawiając jego historyczną marginalizację i społeczne postrzeganie, które uważa kolor za chaotyczny, powierzchowny i kobiecy. Książka oferuje mieszankę filozoficznych spostrzeżeń i przykładów z literatury, sztuki i kultury popularnej, mając na celu sprowokowanie do myślenia i zakwestionowanie poglądów czytelników na temat koloru.
Zalety:Książka jest chwalona za swoją prowokującą do myślenia treść, wciągający styl pisania oraz rozległą wiedzę autora na temat teorii koloru i jej implikacji w sztuce i społeczeństwie. Wielu recenzentów uznało ją za wzbogacającą lekturę, która zachęca do głębszej refleksji nad osobistymi i społecznymi uprzedzeniami wobec koloru, co czyni ją cennym źródłem informacji dla artystów, krytyków i naukowców.
Wady:Krytycy zauważyli, że tekst może być meandrujący i czasami brakuje mu skupienia, przez co jest gęsty i czasami trudny do naśladowania. Pojawiają się również skargi dotyczące zbaczania z tematu w niektórych rozdziałach, a kilku recenzentów sugeruje, że tekst sprawia wrażenie nieedytowanego eseju. Niektórzy uznali ją za zbyt akademicką i niedostępną dla ogółu czytelników, a kilku zauważyło rozczarowujący brak eksploracji perspektyw kolorystycznych z kultur innych niż zachodnia.
(na podstawie 58 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Chromophobia
Zawartość książki:
Głównym argumentem Chromofobii jest to, że impuls chromofobiczny - strach przed zepsuciem lub skażeniem poprzez kolor - czai się w dużej części zachodniej myśli kulturowej i intelektualnej. Jest to widoczne w licznych i różnorodnych próbach oczyszczenia koloru, albo poprzez uczynienie go własnością jakiegoś "obcego ciała" - orientalnego, kobiecego, infantylnego, wulgarnego lub patologicznego - albo poprzez relegowanie go do sfery powierzchownej, uzupełniającej, nieistotnej lub kosmetycznej.
Chromofobia jest zjawiskiem kulturowym od czasów starożytnej Grecji, a ta książka dotyczy form oporu wobec niej. Pisarze zwykle nie spoglądali dalej niż do końca XIX wieku.
David Batchelor stara się wyjść poza granice wcześniejszych badań, analizując motywacje stojące za chromofobią i rozważając prace pisarzy i artystów, którzy byli gotowi spojrzeć na kolor jako pozytywną wartość. Eksplorując szeroką gamę obrazów, w tym "wielkiego białego wieloryba" Melville'a, refleksje Huxleya na temat meskaliny i "podróż na Wschód" Le Corbusiera, Batchelor omawia również wykorzystanie koloru w sztuce pop, minimal i nowszej.
