Blue Notes: Jazz, literatura i samotność

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Blue Notes: Jazz, Literature, and Loneliness

Zawartość książki:

Jazz może być podnoszący na duchu, stymulujący, zmysłowy i duchowy. Jednak kiedy pisarze zwracają się do tej formy muzyki, prawie zawsze wyobrażają ją sobie w kategoriach samotności. W książce Blue Notes: Jazz, Literature, and Loneliness, Sam V. H. Reese bada literackie reprezentacje jazzu i narracje kulturowe często z nim związane, zwracając uwagę na to, jak z kolei ukształtowały one osądy czytelników i założenia dotyczące muzyki.

To pouczające studium krytyczne rozważa związek między jazzem a literaturą z perspektywy, do której sami muzycy regularnie odwołują się, aby scharakteryzować swoje występy: rozmowy. Reese śledzi tradycję literackiego wykorzystania jazzu, zarówno jako tematu, jak i struktury estetycznej, aby pokazać, w jaki sposób pisarze zwracają się do tego gatunku muzyki jako drogi do zbadania aspektów ludzkiej samotności. Z kolei muzycy jazzowi często szukali inspiracji w literaturze - czasem pośrednio, czasem centralnie. Reese poświęca szczególną uwagę temu, w jaki sposób kilku rewolucyjnych artystów jazzowych wykorzystywało słowo pisane jako sposób na wyrażenie w konkretnych słowach czegoś, do czego ich muzyka mogła jedynie nawiązywać lub afektywnie przywoływać. Analizując tę wymianę między muzyką a literaturą, Blue Notes udoskonala i rozszerza kulturowe znaczenie samotności, podkreślając, jak samotność może tworzyć piękno, empatię i zrozumienie.

Reese analizuje zbiór prozy, który obejmuje Niewidzialnego człowieka Ralpha Ellisona oraz krótkie opowiadania z połowy wieku autorstwa Jamesa Baldwina, Julio Cortzara, Langstona Hughesa i Eudory Welty. Oprócz tej żywej tradycji literatury jazzowej, Reese rozważa autobiografie Duke'a Ellingtona i Charlesa Mingusa, a także prace wielu współczesnych pisarzy, w tym Geoffa Dyera, Toni Morrison, Haruki Murakami i Zadie Smith. Blue Notes oferuje oryginalne spojrzenie na różne sposoby, w jakie pisarze uznają ekspansywną stronę samotności, na nowo wyobrażając sobie samotność poprzez narracje o połączonej izolacji.