Biała równowaga: Jak Hollywood kształtowało ideologię ślepoty na kolory i podważało prawa obywatelskie

Opinie czytelników

Książka „Hollywood's Subtle Racism” autorstwa Justina Gomera bada, w jaki sposób filmy od lat 70. do 90. przyczyniły się do „ślepego na kolory” dyskursu rasowego, który podważył osiągnięcia w zakresie praw obywatelskich. Analizuje, w jaki sposób popularne filmy prezentowały pozornie nierasistowską perspektywę, a w rzeczywistości ułatwiały erozję zdobyczy praw obywatelskich.

Książka zawiera wnikliwe analizy znanych filmów i ich wpływu na myślenie rasowe. Jest dobrze zbadana i oferuje krytyczne spojrzenie na rolę Hollywood w kształtowaniu postaw społecznych wobec rasy. Tekst jest przystępny jak na pracę akademicką, dzięki czemu jest przystępny dla szerszej publiczności.

Czytelnicy nieprzyzwyczajeni do dyskusji na temat bieli i rasizmu mogą uznać treść za niepokojącą. Niektórzy mogą postrzegać ją jako zbyt akademicką lub krytyczną, co może zrazić tych, którzy szukają bardziej prostej narracji.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

White Balance: How Hollywood Shaped Colorblind Ideology and Undermined Civil Rights

Zawartość książki:

Ideologia rasowa „colorblindness” ma długą historię. W 1963 roku Martin Luther King słynnie stwierdził: „Mam marzenie, że czwórka moich małych dzieci pewnego dnia będzie żyła w kraju, w którym nie będą oceniane po kolorze skóry, ale po treści ich charakteru”.

Jednak w dziesięcioleciach po ruchu na rzecz praw obywatelskich ideologia colorblindness dokooptowała język ery praw obywatelskich, aby na nowo odkryć białą supremację, napędzić wzrost neoliberalizmu i zdemontować prawne zwycięstwa ruchu na rzecz praw obywatelskich bez naruszania politycznego decorum. Jednak rozprzestrzenianie się kolorowej ślepoty nie mogło odbywać się jedynie poprzez przemówienia polityczne, gazety czy książki.

Justin Gomer twierdzi, że kluczem był film - ponieważ język świadomy rasy został wyrzucony z dyskursu publicznego, Hollywood zapewniło wizualne medium niezbędne do udramatyzowania programu anty-praw obywatelskich w latach 70-tych, 80-tych i 90-tych. W hitach takich jak Brudny Harry, Rocky i Niebezpieczne umysły filmowcy wykorzystywali niestabilne walki rasowe, społeczne i gospodarcze w dekadach po ruchu na rzecz praw obywatelskich, wzmacniając potężną, dwupartyjną ideologię, która miała być wymierzona w politykę świadomą rasowo, pamięć o walkach o wolność czarnych i podstawowe aspekty samego państwa liberalnego.