Ocena:
Książka „White Innocence” autorstwa profesora Wekkera odnosi się do koncepcji białości w kontekście europejskim, w szczególności w Holandii. Jest chwalona za solidną analizę i pouczające spojrzenie na podświadomy rasizm w holenderskim społeczeństwie. Jednak niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje w niej praktycznych wskazówek dotyczących radzenia sobie z rasizmem i zauważają, że styl pisania może być uciążliwy i zbyt akademicki dla ogółu czytelników.
Zalety:⬤ Mocna analiza białości i jej implikacji w Europie i Holandii.
⬤ Otwierające oczy spostrzeżenia na temat podświadomego rasizmu.
⬤ Zaangażowanie w szeroki zakres badań naukowych.
⬤ Podkreśla wpływ kolonializmu na segregację społeczną.
⬤ Styl pisania może być nużący i zbyt akademicki dla niektórych czytelników.
⬤ Brak praktycznych porad dla białych czytelników, jak radzić sobie z rasizmem.
⬤ Niektórzy uważają, że książka kończy się nagle i brakuje jej spójności między rozdziałami.
⬤ Sporadyczne uprzedzenia w prezentacji, takie jak pomijanie pewnych kontekstów politycznych lub dostarczanie niewystarczających dowodów na twierdzenia.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
White Innocence: Paradoxes of Colonialism and Race
W White Innocence Gloria Wekker bada centralny paradoks holenderskiej kultury: namiętne zaprzeczanie dyskryminacji rasowej i przemocy kolonialnej współistniejące z agresywnym rasizmem i ksenofobią.
Uzyskując dostęp do archiwum kulturowego zbudowanego przez 400 lat holenderskich rządów kolonialnych, Wekker fundamentalnie kwestionuje holenderski rasowy exceptionalizm, podważając dominującą narrację Holandii jako „łagodnego” i „etycznego” narodu. Wekker analizuje przedstawianie czarnoskórych kobiet i mężczyzn przez holenderskie media, brak zrozumienia rasy w holenderskiej akademii, współczesną konserwatywną politykę (w tym homoseksualnych polityków popierających antyimigrancką retorykę) oraz kontrowersje wokół folklorystycznej postaci Czarnego Piotrusia, pokazując, w jaki sposób zaprzeczanie rasizmowi i wyrażanie niewinności chroni biały przywilej.
Wekker odkrywa postkolonialne dziedzictwo rasy i jej rolę w kształtowaniu białego holenderskiego „ja”, przedstawiając kwestionowane, trwałe dziedzictwo rasizmu w tym kraju.
