Ballada o tkaczu harfy i inne wiersze

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Ballad of the Harp-Weaver and Other Poems

Zawartość książki:

Edna St. Vincent Millay (ur. 22 lutego 1892 r. w Rockland, Maine, USA - zm. 19 października 1950 r. w Austerlitz, Nowy Jork) - amerykańska poetka i dramatopisarka, która w latach 20. stała się uosobieniem romantycznego buntu i brawury.

Millay była wychowywana w Camden w stanie Maine przez rozwiedzioną matkę, która dostrzegła i zachęcała ją do pisania poezji. Jej pierwszy opublikowany wiersz ukazał się w St. Nicholas Magazine dla dzieci w październiku 1906 roku. Po ukończeniu szkoły średniej w 1909 roku pozostała w domu, a w ciągu czterech lat opublikowała pięć kolejnych wierszy w St. Nicholas. Jej pierwsze uznanie przyszło, gdy "Renascence" został włączony do The Lyric Year w 1912 roku; wiersz zwrócił uwagę Millay na dobroczyńcę, który umożliwił jej uczęszczanie do Vassar College. Studia ukończyła w 1917 roku.

W tym samym roku Millay opublikowała swoją pierwszą książkę Renascence and Other Poems i przeprowadziła się do Greenwich Village w Nowym Jorku. Tam stała się żywą i podziwianą postacią wśród awangardy i radykalnego zestawu literackiego. Aby się utrzymać, Millay, pod pseudonimem "Nancy Boyd", publikowała w czasopismach wiersze i opowiadania, a choć jej ambicje związane ze sceną były krótkotrwałe, przez pewien czas współpracowała z Provincetown Players, a później napisała dla nich jednoaktówkę Aria da Capo (1920). W tym samym roku opublikowała zbiór wierszy A Few Figs from Thistles, z którego pochodzi wers "My candle burns at both ends". Wiersz został przyjęty jako hasło przewodnie "płonącej młodzieży" tamtej epoki i przyniósł jej sławę, którą zaczęła gardzić. W 1921 roku opublikowała Second April i dwie kolejne sztuki, Two Slatterns and a King oraz The Lamp and the Bell. Rozpoczęła również dwuletni pobyt w Europie, podczas którego była korespondentką Vanity Fair.

Millay zdobyła nagrodę Pulitzera w 1923 roku za Ballad of the Harp-Weaver (1922) i poślubiła Eugena Jana Boissevaina, holenderskiego biznesmena, z którym od 1925 roku mieszkała w dużym, odizolowanym domu u podnóża Berkshire w pobliżu Austerlitz w stanie Nowy Jork. W 1925 roku Metropolitan Opera Company zleciła jej napisanie opery wraz z Deemsem Taylorem. Powstałe dzieło, The King's Henchman, wyprodukowane po raz pierwszy w 1927 roku, stało się najpopularniejszą amerykańską operą do tego czasu, a opublikowane w formie książki, sprzedało się w czterech egzemplarzach w ciągu 20 dni.

Młodzieńczy wygląd Millay, niezależny, niemal kłótliwy ton jej poezji oraz jej polityczne i społeczne ideały sprawiły, że stała się symbolem młodości swoich czasów. W 1927 roku przekazała dochód ze swojego wiersza "Justice Denied in Massachusetts" na obronę Sacco i Vanzettiego i osobiście zaapelowała do gubernatora stanu o ich życie. Do jej najważniejszych późniejszych dzieł należą The Buck in the Snow (1928), który wprowadził bardziej ponury ton do jej poezji; Fatal Interview (1931), wysoko ceniona sekwencja sonetów; i Wine from These Grapes (1934). Jej listy zostały zredagowane przez A. R. Macdougalla w 1952 roku.

Brawura i stylowy cynizm wielu wczesnych prac Millay ustąpiły w późniejszych latach miejsca bardziej osobistemu i dojrzałemu pisarstwu, a ona stworzyła, szczególnie w swoich sonetach i innych krótkich wierszach, znaczną ilość intensywnie lirycznych wersetów. Ostatni zbiór jej wierszy ukazał się pośmiertnie jako Mine the Harvest w 1954 roku. (britannica.com)