Boston's Back Bay
Jeden z największych projektów rozwojowych w XIX-wiecznej Ameryce, bostońska zatoka Back Bay była zasadniczo basenem pływowym do czasu budowy tamy Mill Dam (dzisiejsza Beacon Street) tuż po wojnie 1812 roku.
Do 1837 roku obszar ograniczony ulicami Charles, Boylston, Beacon i Arlington został wypełniony i rozplanowany jako Ogród Publiczny, później miejsce słynnych bostońskich łabędzi. Pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku rozpoczęło się masowe wypełnianie Back Bay, a ziemia zebrana ze wzgórz Needham została złożona na "zachodnim krańcu" miasta przez prawie cztery dekady.
Gdy nowa ziemia zaczęła docierać do Muddy River, ulice przybrały plan przypominający siatkę. Wielkie aleje ostatecznie stały się główną dzielnicą wiktoriańskiego Bostonu i stały się domem dla najbardziej imponującej architektury religijnej, edukacyjnej i mieszkalnej w Nowej Anglii.
