Autofiction and Advocacy in the Francophone Caribbean
"Bardzo odświeżająca w rozumieniu literatury karaibskiej.... Udaje mu się połączyć uważną lekturę konkretnych tekstów ze stałą świadomością szerszego obrazu.... Dzięki teoretycznej złożoności, która odwołuje się między innymi do Glissanta, Fanona, Ngugiego, Benito-Rojo, ta głęboko ludzka eksploracja autofikcji i rzecznictwa we frankofońskiej literaturze karaibskiej nie ulega pokusie teorii; to znaczy, nie wymaga, aby teksty ilustrowały sztywne ramy teoretyczne; odwrotnie jest prawdą w całym badaniu." - Cilas Kemedjio, University of Rochester.
Larrier przeciera nowe szlaki, analizując pierwszoosobowe narracje pięciu frankofońskich pisarzy karaibskich - Josepha Zobela, Patricka Chamoiseau, Gisele Pineau, Edwidge Danticat i Maryse Conde - które manifestują charakterystyczne interakcje między narratorami, bohaterami, postaciami i czytelnikami poprzez nakładanie warstw głosów, języków, czasu, źródeł i tożsamości. Wykorzystując martynikański taniec bojowy -danmye - jako trop, autorka argumentuje, że narracje te można odczytywać jako świadectwo spuścizny niewolnictwa, kolonializmu i patriarchatu, które odmawiały Karaibom ich podmiotowości.
W rozdziałach poświęconych Zobelowi, Chamoiseau, Pineau, Danticat i Conde - którzy pochodzą z Martyniki, Gwadelupy i Haiti - Larrier bada obecność, konstrukcję i strategię pierwszoosobowego narratora, który czasami zmienia się w samym tekście. Zapewniając perspektywę odmienną od europejskiej literatury podróżniczej, teksty te celowo pozycjonują "ja" jako świadka i/lub performera, który artykułuje doświadczenia ignorowane lub błędnie interpretowane przez szerzej rozpowszechnione kroniki podróżników. Choć "ja" nie twierdzi, że mówi w imieniu innych, zajmuje się przekazywaniem tego, co widział, słyszał, doświadczył lub przeżył, zakłócając w ten sposób konwencjonalne reprezentacje frankofońskich Karaibów. Co więcej, modelując autentyczność i sprawczość, autofikcja jest również formą rzecznictwa.
