Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Authenticity in Contemporary Theatre and Performance: Make it Real
Autentyczność jest jedną z głównych wartości naszych czasów. Jest widoczna wszędzie, od ubrań, przez jedzenie, po poradniki.
Choć jest to tak powszechne zjawisko, jest ono również bardzo nieuchwytne. Niniejsze badanie analizuje "kulturę autentyczności" w odniesieniu do teatru i ustanawia teoretyczne ramy analizy. Daniel Schulz argumentuje, że autentyczność jest poszukiwana i naznaczana przez jednostkę i wywodzi się z kultury, która jest postrzegana jako z natury fałszywa i pozbawiona głębi.
Studium analizuje trzy rodzaje przedstawień, które egzemplifikują tę strukturę uczuć: teatr intymny w produkcjach Forced Entertainment, takich jak Quizoola! (1996, 2015), a także spektakle jeden na jeden, takie jak Oentroerend Goed's Internal (2009); teatry immersyjne, zilustrowane przez spektakle Punchdrunk The Masque of the Red Death (2007) i The Drowned Man (2013), które zapewniają widzom trzewne, zmysłowe zrozumienie; Wreszcie, badanie analizuje popularną kategorię teatru dokumentalnego na różnych przykładach, takich jak Talking to Terrorists Robina Soana (2005), Stuff Happens Davida Hare'a (2004), Black Watch Edmunda Burke'a (2007) i pseudo-dokumentalna sztuka Dennisa Kelly'ego Taking Care of Baby (2007). To właśnie wartość dokumentu nadaje takim przedstawieniom wartość prawdy, a w konsekwencji ich autentyczność.
Studium analizuje, w jaki sposób sukces tych odmiennych kategorii performansu można wyjaśnić poprzez wspólną troskę o pojęcia prawdy i autentyczności. Argumentuje, że ten głód autentycznego, niezapośredniczonego doświadczenia jest charakterystyczny dla struktury uczuć, która zastąpiła postmodernizm i która aktywnie dąży do przywrócenia artystycznych i kulturowych praktyk codzienności.
